Mariusz Kutka - blog

musieliśmy zmylić setkę dróg
głupstewkom dać się wodzić w zgiełk
odrobić lekcję nietrwałości i zdrad
aby nie spotkać się w niewczasie

ile to los musiał się natrudzić
aby odklejać nas od siebie
odwracać uwagę przyjaciółmi
zajmować dłonie poganiać stopy

tasować nas z rąk do rąk
zgrać wszechświat co do chwili
abyśmy po sobie usiedli na ławce
nie podejrzewając że to już

a my uparcie gubiliśmy się
w Poznaniu Wrocławiu Olsztynie
jakbyśmy chcieli przechytrzyć
tego który pisze nam scenariusz

nie pozwól mi odejść w półoddechu
z pulsującym skrzepem słów
w bulgocie spółgłosek

mógłbym zawierzyć ulicom
odrażająco smutnym i mdłym
dać się uwieść furkotowi miasta

lub fasadę kamienicy
rozbełtać nieleczonym żalem
- wulgarnym ostrzeżeniem

a nawet zaufać zagubieniu
porzucić słów urwane sznurówki
i boso haczyć wyobraźnią o bruk

zamknij okna zatrzaśnij drzwi
zaraź skórę spokojem wydechu
tylko nie pozwól mi wyjść

słowa są ułomne
jak żywica w którą wpadł owad
lub odcisk ciała z Pompei

pięść zakleszczona w bezruchu
wrzyna się paznokciami
w świadomość

zanim nastanie
roznieci się z pasją
ćwiartując przestrzeń

drzazgi przeszłości
uczuć jeszcze nie minionych
nasycam drżącą ciszą

napinam mięśnie aby wydobyć
jaskrawość obolałych wspomnień
uzależniony od pamięci piękna

a słowom nic do tego
nie ich rolą gilotyną formy
przycinać uczucia do głosek

jutro wieczerza wszechczasów
niebo zaprasza ziemię
powietrze ponoć już rozpłatano
z aptekarską skrupulatnością
na kilka godzin oddechu
i dym trawiący miasta z płuc

podobno dziś jest ostatnią łaską
możemy spojrzeć sobie w oczy
uściślić niewypowiedziane
lub niegodziwie grać przyzwoitych
gdy nie sposób udawać
że nieistotne kiedy bywa się chamem

Zderzamy się ciałem i duszą
Dwiema płytami tektonicznymi

Pierwsza wypiętrza zmysły
Druga grzmi i porusza z głębi

Przeobrażeni w arenę zmagań
Walczymy z sobą o siebie

Napięcie spłoszona cierpliwość
Ziszczona ciekawość zaufanie

W tej osobliwości chwili
Świat rozmywa się popiołem na wietrze

Kreujemy wszechświaty równoważne
Odległe na sumę pary oddechów

Nieprzeliczalni na przyszłe i minione
Poddajemy się modlitwie milczenia

Spowiadamy się ciszą
Rozgrzeszamy nawzajem obecnością

Ptaki znów tulą się do komina na kamienicy z naprzeciwka
Stado reglamentowane dymiącymi walcami i szerokością cegieł
Ogrzewają się wyziewami z naszych domów, nam bezużytecznych

Poranek jest chłodny, śnieg pobłyskuje wciąż nowością
Ten większy potrząsa łebkiem, prostuje skrzydła. Reszta nieruchomo
Poranna gimnastyka zanim ruszy w Poznań na żer. Dym stygnie

Po dziewiątej komin pustoszeje. Gdzie są? Nie pytaj. Nie wiem.
Może w parku, gdzie płoszy je szelest nielicznych biegaczy
Co na trasie pozdrawiają się uniesioną dłonią? Słowa są ułomne.

Jeden kubek nie do pary,
chociaż dwoję się i troję,
czwarty raz oddechem milknę,
boję się, że niepotrzebnie.

Na zegarze za pięć szósta,
o wskazówki pytam czas:
czy nastanie siódme niebo?
Chyba nawet nie chcę wiedzieć.

Na ósmy dzień tygodnia czekam,
gdy nie znajduję bliskości śladu
od poniedziałku po niedzielę.
Rok za rokiem łudząc się.

Dziewięć stanów samotności,
nadzieje dziesiątkuje złudą.
Boże zabierz ten żal ode mnie,
niech on także opuści mnie.

to było latem każdego roku
gdy z tornistrem wiedzy wracałem
do moich bezimiennych wróbli
i czerwonych truskawek za szopą
przywołuję myślami lata minione
dzieciństwa spędzonego na płocie

wtedy jeszcze nie rozumiałem
wojennych zmarszczek na domu
dwóch części mostu jakby kamieni
po odmiennych brzegach rzeki
i dlaczego w pierwszy dzień szkoły
na murze bloku zakwitały kwiaty