Mateusz Ślażyński - blog

Psie bezdomny,
masz oczy,
łagodne i głębokie jak studnia,
chciałbym
wrzucić pieniążek,
obrócić się trzy razy,
splunąć przez lewe ramię,
by przy milczącym akompaniamencie księżyca
życzyć ci pełnej miski i tysiąca spacerów
na niekończącej się smyczy
w dłoni małej, troskliwej dziewczynki.
Amen.

Nie jest tak źle, bywało gorzej, na pewno.
Choć wspomnienia bledną,
to nadal pamiętam niejedno,
bywały dni, gdy człowiek
nie chciał wstać z łóżka,
bywały dni spędzone
na tego typu pogróżkach...

Groza i gnoza, prosty grostycyzm poranka,
co promienie zliżą,
z dywanu strzepie sąsiadka,
na każde drgnięcie budzika
przypada marszczenie powiek,
nie każdy dzień jest już nowy
i częściej stary jest człowiek...

Tytu? "Wiersz miesi?ca" w grudniu 2010
otrzymuje: "Pie?? królowej ?niegu"
autor: Mateusz ?la?y?ski

Gratulujemy!

Imbryczek zwiesił łeb, zarżały filiżanki,
herbaty ciepły stęp i miękki chód firanki,
gdy tętna tętent w galop, a w ręku stygnie bukiet,
nieświadom, że Kardamon* powoli zżera cukier.

*Imię ulubionego konia mojej ukochanej.

      Smutne jest życie słonia cyrkowego. Smutne są jego noce, gdy sypiając w klatce, nie może być pewny, czy o świcie tabor nie wyruszy przypadkiem w drogę. Smutny jest widok uciekających krajobrazów i jego grubych nóżek tupiących z niecierpliwości. Zresztą, jeżeli nawet wozy na dłużej zatrzymają się w miejscu, dzień spędzi w pracy, a noc na patrzeniu w niebo i rozmyślaniu, czy jutro też będzie pracował, czy może już jechał. Skubałby przy tym płatki kwiatów, ale jego kopyta są zbyt nieporadne. W dżungli mógłby chociaż zrywać palmowe liście. Zjadłby jednego – pojedzie. Drugiego – nie pojedzie. Trzeciego, czwartego... aż najadłby się zupełnie.

Nadeszła jesień i listy się czerwienią,
chciałbym mieć pełne ich szafy,
tak, by móc je wysypać
i skakać na nie, jak w liście.
Jak w liście, chciałbym być szczery
i nie bać się, nie wątpić,
że ktoś czasem chwilami
swoimi dla mnie nie skąpi.

       Ja ziewnął i On ziewnął. Ja odpowiedział szerokim rozwarciem paszczy, wydając przy tym odgłosy zagubionego wielorybiątka (bycie małą wielką rybą, a konkretnie ssakiem, w małym wielkim świecie należy do bardzo przejmujących zajęć). On się zaśmiał i Ja się zaśmiał, po czym klasnęli dłońmi w gołe uda i ruszyli żwawo przez bród. Pierwsze zetknięcie z wartkim prądem strumyka przejęło skórę zimnym dreszczem. Zamieszkujące dno kamyki skutecznie raniły bose stopy, zdzierając z nich niedoszły jeszcze kurz. Bardzo czuli, że idą. Każdy krok czuli i tylko bali się trochę okrutnych praw natury. Że może przyzwyczai się człowiek i za chwilę zapomni o bolących zmarzniętych piętach. Gdyby nie buty o grubej podeszwie, droga spowszedniałaby wraz ze śmiercią ostatnich odcisków. Po wyjściu wytarli nogi i założyli spodnie.

- Dziś zjemy worek ryżu, słoik pikli domowej roboty i do tego kurczę pieczone - powiedział Ja, zapinając pasek.
- Lepiej, lepiej. Zjemy kaczkę nadziewaną! - odpowiedział On.

...a teraz przywitajmy debiutanta! Proszę o gromkie brawa!
Ekhm... Tak... Nazywam się Kevin i... ten... od około roku miewam lęki.
Cześć, Kevin!
Przyszedłem tutaj za namową przyjaciół...
Pozdrów ich od nas!
Nie omieszkam, bardzo się ucieszą.
My też!
Ja też się cieszę, naprawdę! Niezmiernie! Ale mam do opowiedzenia historię.
Słuchamy Cię, Kevinie!
Otóż... wszystko zaczęło się od wizyty w szpitalu, miałem problemy z... to akurat nieistotne.
Z czym miałeś problemy, Kevinie?
To naprawdę nieistotne.
Nie pomożemy Ci, jeżeli nie będziesz zupełnie szczery.
Z penisem, usatysfakcjonowani?
Owszem, my nigdy takich nie mieliśmy. Dowartościowałeś nas, dziękujemy.
Nie ma za co... banda wariatów...
Słuchamy?
Nie ma tartaku, takie przysłowie, rozumiecie.
Nie rozumiemy.