Słoń cyrkowy

      Smutne jest życie słonia cyrkowego. Smutne są jego noce, gdy sypiając w klatce, nie może być pewny, czy o świcie tabor nie wyruszy przypadkiem w drogę. Smutny jest widok uciekających krajobrazów i jego grubych nóżek tupiących z niecierpliwości. Zresztą, jeżeli nawet wozy na dłużej zatrzymają się w miejscu, dzień spędzi w pracy, a noc na patrzeniu w niebo i rozmyślaniu, czy jutro też będzie pracował, czy może już jechał. Skubałby przy tym płatki kwiatów, ale jego kopyta są zbyt nieporadne. W dżungli mógłby chociaż zrywać palmowe liście. Zjadłby jednego – pojedzie. Drugiego – nie pojedzie. Trzeciego, czwartego... aż najadłby się zupełnie.
      Prawdę mówiąc, wolałby już z dwojga złego pobiegać po arenie. Zawsze jest to jakiś ruch, a słonie potrzebują ruchu nie mniej niż wody i jedzenia. Jeżeli mu się poszczęści, to może do namiotu wbiegnie córka właściciela. Jej też się tu nudzi i często robi psikusy swojemu opiekunowi, klownowi. Jeśli tylko nadchodzi pora obiadu, to można być pewnym, że ona jest wszędzie, tylko nie w jadalni. Chowa się w różnych wozach, czasem znajdzie się ją w klatce lwów (koty ją ubóstwiają), ale najczęściej znika w głównym namiocie, przerywając rutynę prób i treningów. Jeżeli słoń i dziewczynka trafią na siebie, całe przedsięwzięcie lega w gruzach – mała łapie słonia za trąbę, wtula się, tamten ją unosi w powietrze, a klown goniący dziewczynkę może już tylko nieporadnie skakać, próbując chwycić ją za buciki. Czasem mu się udaje, ale zbyt duże pantofelki (odziedziczone po jakiejś artystce karlicy) zsuwają się z nóżek, zostawiając na białym makijażu szare ślady, przypominające czarne łzy pierrota. Dziewczynka się śmieje, a słoń wraz z nią, choć niezupełnie rozumie z czego.
      Innym razem tuż obok słoniowej klatki stał namiot, a w tym namiocie, obok wyjścia stolik. Siedziało przy nim trzech braci zapaśników, którzy zapamiętale grali w pokera o (co najzabawniejsze, wspólne) pieniądze. Na stoliku zaś stała miska pełna orzeszków ziemnych. Mała podkradła się do klatki, przytknęła palec do ust. Włożyła dłoń między pręty, obwąchała się wzajemnie z trąbą. Po krótkich pieszczotach złapała ją mocniej i wyprowadziła z klatki. Naprowadzała ostrożnie, wsłuchując się w krzyki braci. Gdy doszło już do drobnych rękoczynów, wsunęła trąbę w miskę i orzeszki zostały wtrąbione. Tym razem słoń wiedział, dlaczego dziewczynka się cieszy, a przynajmniej tak mu się wydawało.
      Smutny jest cyrkowy słoń, gdy występuje przed publicznością. Kiedy akrobaci wyczyniają na twardym grzbiecie rozmaite sztuki, tłum się śmieje i pokazuje go palcem. On nie rozumie i nie śmieje się z nimi. Są bowiem przy tym tacy głośni, że już nie tylko uszy bolą słonia, ale i nogi wrażliwe na najmniejsze drżenie ziemi. Zwierzątko nie może skupić myśli, wędruje czarnymi oczkami po morzu twarzy i widzi... małe dziewczynki. Dlaczego?
      Słonie mają świetną pamięć i mizerny zmysł czasu. Znają każdy szczegół swojej przeszłości, ale z braku odpowiedniej miarki, skali w postaci kalendarza lub choćby zegara, nieznana im jest (nie obchodzi ich) kolejność zdarzeń. Wiedzą na przykład, że kiedyś wtrąbiły orzeszki, ale czy działo się to przed, czy po zawaleniu głównego namiotu podczas zabawy z przyjaciółką? Nie mają zielonego pojęcia. Niby nic wielkiego, ale trzeba zwrócić uwagę na pewną rażącą konsekwencję. Słoń pamięta radość dzieloną z córką właściciela, lecz nie wie, czy była to jeszcze mała drobinka mieszcząca się w beczułce po karmie, czy już zgrabna nastolatka, wyuczona po trochu różnych cyrkowych sztuk. Może wszystkie naraz?
      Smutny jest cyrk słonia, gdy młoda dziewczyna bierze ślub z kimś spoza taboru. Stary opiekun klown, z zabawką w butonierce, służy za drużbę. Karlica rozrzuca kwiaty po kobiercu. Szpaler linoskoczków wyczynia dzikie harce nad portalem kościoła, iluzjonista wyjmuje kolejne prezenty spod nakryć głów gości. Sami są sobie publicznością, lecz wcale się nie śmieją, bo wśród publiczności brakuje dziewczynki. Dlaczego? Tylko rodzice widzą ją przy ołtarzu, lecz również z niejasnych przyczyn płaczą. A słoń? Słoń jeszcze nie rozumie. Smutne jest życie słonia cyrkowego.