emelly - blog

Na „ja” obrzmiałe obtarte
przyłożę kompres z pokory
chciałabym zacząć żałować
a tutaj pustka i sznur

Niech dziś mnie łezki roztopią
niech w dłoni kwitnie mi kwiatek
bo ze mnie ziemia jałowa
trociny tylko i wiór

Czy słyszysz, mój ojcze, ten głos w gęstwinie drzew?
To król mnie wabi, to jego śpiew.
- To wiatr, mój synku, to wiatru głos,
Szeleści olcha i szumi wrzos.
J.W. von Goethe

Tylko ten brzęk – i świst zawiei
W sypiącym gęsto białym pyle.
Ciągnie mnie w mroczną głąb tej kniei,
Lecz woła trzeźwy świat nadziei
I wiele mil od snu mnie dzieli,
I wiele mil od snu mnie dzieli.
Robert Frost

Subtelny rozbłysk wieczności, chwilowe odchylenie zasłony deszczu – po cóż innego się żyje? Marzyłam o rzeczywistości barwnej i zmysłowej, pachnącej upojnym zapachem latynoskich tańców, ekstazą podróży, niebezpieczeństwa i klubowej muzyki, a nurzałam się – czy raczej tonęłam – w rozbuchanej szarości czterech ścian. Naturalnym dla mnie stanem było Bez-Życie, bierne patrzenie na świat poprzez zabrudzoną szybę. Rzadko kiedy wychodziłam do ludzi, a choć mało co ciekawiło mnie tak jak oni, nic innego nie było też w stanie tak bardzo zniewolić mnie i zranić. Samotność jednak przygniatała mnie, tak jak i konieczność pracy. Nie lubiłam pustych pokoi, nie lubiłam być zmuszana do wysiłku. Tak też było tego dnia.

Marie von Ebner-Eschenbach
Powiedz, piosenko...

Powiedz, piosenko, skąd masz ten dar,
że tak nieziemsko mami twój czar?
Jakże to czynisz? Poruszasz...

Czyni to we mnie po trosze dźwięk,
po trosze śpiewność i struny brzdęk,
głównie zaś skryta tu dusza.

tytuł oryginału: Ein kleines Lied

Pawłowi Stefanowiczowi - z podziękowaniem za pomoc w dopracowaniu wiersza

Bądźmy dorośli, proszę Pani.
To nie pora na żarty.
Matematyka odmierzy nieubłaganym zegarem,
punkt po punkcie, każdy błąd.
Zarówno te dni, w które była Pani nieobecna,
jak i te, w które owszem, lecz jakby nieobecna,
popchną do przodu rozpaczliwie wytężony minutnik
i wyegzekwują daninę, z której płatnością zbyt już się zalegało.
Naszego czasu tracić nie wolno.
Niech go Pani teraz szuka, szuka,
świeci lampą po nocach,
kto wie, może znajdzie się on pomiędzy piątą rano,
a szóstą czterdzieści dwie; ksera, taksówki
i napoje z doskoku pewnie się przydadzą,
by rozjaśnić umysł
tą jedną, dodatkową czarną godziną;
kto wie –
nie ukrywamy jednak, że jesteśmy sceptyczni.
Naszym zdaniem, skoro Pani do tej pory nie opanowała materiału,
to i z tej sytuacji nie wyciągnie nauki.

Od innych myszy nie różnię się wcale.
Nie myślałam, że istnieje coś więcej
niż zieleń i brąz zapachów, życie
rodzinne, szybkie ucieczki. Wiechlina
i perz żywiły mnie i moje małe
ścigające się w płytkich korytarzach.
Nie wiem, w czym przerosłam innych.
Porwana w górę tak zatrważającym
lotem ogarniam i zlewam w sobie
cały świat... Czyżby wyrosły mi skrzy-

należałeś do sfery mitów
jak księżniczka w wieży
kochankowie w ogrodzie
lukrowane pudełka
twoich nagrań słuchałam z ust samego Keatsa
Wilde'a Szekspira i kwitnących róż

aż wczoraj
ten śmieszny terkot
ciukciukciukciuk
ijo ijo
to ty
cóż nie od dziś wiadomo
Bóg nie ma klasycznego gustu
stworzył góry człowieka i krzyż
wymyśliłabym to inaczej

więc to ty
nieraz pomogłeś mi przetrwać
trzecią w nocy
nie wiedziałam
takie to wszystko zwyczajne i bliskie
jak zakochanie

Dziś świeże powietrze aż kapie z gałęzi
I czerwień jarzębin wychyla się z mżawki.
Na ławce pęcznieją omszałe brodawki...
Też puszczę korzonki, dorosłam do więzi.

Być może widoczność mi trochę się zwęzi,
Gdy ręce zdrewnieją i wrosną nogawki;
Jednakże w szumienie zamienią się drgawki
I wiatr mi w listowiu, nie w płucach zarzęzi.

Nerwica mi wreszcie bez bólu przeminie,
Zaś w dziupli od nosa się schronią wiewiórki.
Przestanę czas tracić na czczej gadaninie,

Oddawszy swój wokal skowronkom na chórki.
Zatętni radością najmniejszy mój badyl.
Tatusiem mi będzie – to ważne! – Bombadil!

Wymkną się lęki, kiedy zachód słońca
góry w czerwieni utopi...

Kobieta jest zmienna, a zemsta jest słodka,
niestety – taki jest świat.
Ty jeszcze nie wiesz, co cię tu spotka,
ja tu poczekam – sto lat.

I.
Sczernieją zęby, odpadną paznokcie,
lecz ja nie zapomnę – już nie.
Ten dzień olśniony, ta trawa po łokcie,
ten biały lodowiec – twój śmiech.
Twarz twoją widzę w każdej pajęczynie.
Szczęście mi dałeś – bezwzględnie!