Kosz

Pustka... Wokół czysta biel, i tylko szum oddalonego gdzieś morza zagłusza tę harmonię. Dźwięk niesiony przez białe niebo, które opada ku białej ziemi. Pustka... I tylko słowa „być albo nie być” cisną się na usta, bo pytaniem już wielkim nie są.

Dlaczego tak się czuję?
Dlaczego akurat teraz i w tym momencie dopadły mnie te uczucia?
Właśnie dziś, po milionach chwil bycia dwiema w ciele jednej
w mojej głowie pojawiło się pytanie "czemu w to grasz?".

Ułożyłam sobie świat.
Siebie dawałam im taką, jaką każdy z nich chciał mnie mieć.
Sama brałam wszystko, z dobrodziejstwem inwentarza.
Te złe i te dobre chwile.
Dbając jednocześnie, bym była tylko pozytywnym ognikiem w ich życiach.

Wytłumaczyłam sobie ten spektakl i sama go reżyserowałam.
Przekonałam się że pełnia mojej osobowości jest zaspokojona
poprzez witraż różnych doznań i smaków życia.
Chciałam tego sekretu. Ten byt mnie fascynował.
Unosił i zrzucał na ziemię. Kochał i nienawidził. Był brutalny i delikatny.

Uwiodła mnie moc magika. Fantastyczna siła iluzji.
Grałam w tą grę całą sobą, jednocześnie pamiętając, że mnie tam nie ma.

I oto stał sie dzisiejszy dzień. Z powtarzającym sie pytaniem "po co?".
Czy oni są częścią mojego życia?
Czy ja jestem częścią ich?
W moim marszu codziennym przystanęłam. Spojrzałam w lustro.
Coś mnie piecze. Dusi w środku.
Noszę w sobie piętno.

Dlaczego do dzisiaj myślałam, że mój pomysł na życie jest dobry....
że tak na prawdę, to mnie nie ma.
Tej prawdziwej "mnie" nie poznał nikt.

Kto dał mi prawo do reżyserowania życia innych?

wszystko co było
zmienia się wraz ze mną
z muzyką której słucham
i z tym z kim rozmawiam

wszystko co będzie
zacznie się samo z siebie
bez niepotrzebnych wrzasków
i tarć między nami

wszystko co jest
niczym pośród nas
przyszłość jest teraz
przeszłość przed nami
a teraz nie istnieje

- dałem sobie spokój -

jak w zegarku, spotykam cię przypadkiem
zawsze siadam o dwa stoliki za daleko
stamtąd nie słychać mej mantry
„dobry wieczór chyba się w pani zakochałem”

gdy mijam najpiękniejsze z kobiet
przyodziane w jedwabne uśmiechy
skąd we mnie ten nagły żal wzbiera
ta dziwna tęsknota że nie spotkałem ciebie?

czuję inaczej – mniej spokojnie
wciąż milczę jakbym powątpiewał
gubię słowa gdy zbyt wiele ich śpieszy do ciebie
nieporadny jak cisza przed ubiegłoroczną burzą

Szybko gnije i bije, pulsuje,
Obwód swój stukrotnie kreuje,
Prawie ledwo wytrzymuje,
Chyba już eksploduje,
Trucizna Go truje
I mnie psuje
Zwariuje,
Kuje,
Więc
Wyrzyguje

Ku..wa, du..a, gó..no, ch..j, pier..l się.

Ziarno beznadziejności głęboko korzenie
Zapuściło- wyrwało się je, na spalenie
Wyrzuciło- takie jest pragnienie
Jego, lecz to jeszcze spełnienie
Odległe. Głową ocalenie
-Może, lecz większe cierpienie
Daje- serca gniecenie
Więcej niż zniszczenie
Chwasta. Krzyczenie,
Oddalenie
Palenie,
Wrzenie,
Więc
Rzygnę sę

Ku..wa, du..a, gó..no, ch..j, pier..l się.

To
Kocham-
Rzyganie.
Rzygam tam, tu,
Na mordę twą sru.
Teraz jest piękniejsza,
Teraz jest zabawniejsza.
Nie pie..oli a wyzwoli
Rany do końca nie zagoi,
Ale może część trochę ukoi.
Już za- pierwsza granica przekroczona,
Na razie cieszysz się i latasz jak wrona,
Szczerość serca płynie na fałszywe ryje,
Ono chyba już nic w sobie nie ukryje,
Teraz w was trucizna gnije, w oczy bije,
Przeżera się do mózgu- sieje zniszczenie,
Długo byłaś kur..o na moim terenie.
Jeżeli Ty (moja najdroższa) nie zginiesz,
To, chociaż w najlepszych rzygach się przemyjesz
Już druga- czas na orła wcielenie- nie później,
Bo chcesz już przebijać się przez niebo coraz luźniej,
Jednak czujesz- morze to nie tylko piękne, szerokie,
Ale również przejedzeniem oraz strachem głębokie.
Może do tyłu popłynę, może dalej w nieznane,
Najpierw rzygnę sobie, bo coś w sercu znów nazbierane.

Ku..wa, du..a, gó..no, ch..j, pier..l się.

W trosce o utrzymanie wysokiego poziomu serwisu utworzyliśmy nową kategorię - Kosz. Zostaną do niej przeniesione prace, które uzyskają przynajmniej 5 negatywnych komentarzy, od 5 różnych użytkowników, lub cała nasza Grupa postanowi, że ich publikacja godzi w wizerunek serwisu artystycznego. Prace w tej kategorii będą widoczne tylko dla ich autorów.