Proza

        Kiedy nadchodzi kwiecień i świat cały tonie w zielonym wirze, ludzie zaczynają wariować. Pomijając nawet znany (i lubiany) przez wszystkich szał zmysłów i hormonów, coś niedobrego, jakieś złe trybiki zaczynają zaskakiwać w głowach poczciwych homo sapiens sapiens. Wystarczy wziąć pod lupę artystę, pijanego filozofa lub filozofującego pijaka – wszystko jest nie tak. Zaraz każdy gotów jest porzucić wygodne łóżko i zmarnować ciężko zapracowany urlop na wypad na łono matki natury i, co gorsza, twierdzić jakoby takowy powrót do stanu pierwotnego był jedyną drogą do szczęścia jednostki. Niejednokrotnie spotykałem się z taką postawą i zmuszony byłem interweniować na wzór Sokratesa:

- Ja jestem człowiek miastowy i nie bardzo się wyrozumiem na sprawach wiejskich, więc powiedz mi, kochany kolego... dlaczegóż to powrót do dżungli uważasz za tak pociągający?

On wtedy, nazwijmy go Syfonem, przedstawia wyraz twarzy bardzo zmieszany, lecz jeszcze nie wstrząśnięty i odpowiada bez zastanowienia:

- A cóż to za głupie pytanie!

Kiedy zaś naciskam bardziej, słyszę:

Celem odzyskania owego kubka zarządziłam poszukiwania. Zaangażowałam wszystkie osoby, w tym zapewne podejrzaną łajzę. Przegląd objął wszystkie pomieszczenia z piwnicami włącznie. I nic, teoretycznie nic. Gdyby chociaż owa łajza powiedziała, że mój kubek został rozbity, to po sprawie. Ostatecznie niektórzy wierzą , że to

Dzisiaj w pracy ktoś zakosił mi kubek. No, nie żebym go jakoś specjalnie lubiła, bo te co lubię trzymam w domu (niby nic takiego), ale jakby nie patrzeć to jednak - mój. Biały, bez wzorków. Nie wiem doprawdy co to za łajza go wzięła. Jednakże kubek zawsze ma szansę, że może wrócić do mnie w przeciwieństwie do faceta.

Nie jest sztuką zbuntować się i nie wskazać drogi, którą ma iść kontestowana idea. Bunt bez nakreślenia nowej idei, "rewolucyjnej", jest barbarzyństwem, lub - w najlepszym razie - eskapizmem.

Łolaboga, łoalboga, bida z nyndzą w chałupie harcuje. Wszyćko takie paskudne i ty tyż stary capie, a te dzieciska kiej jakie ladaco - tak gaździna trajlowała caluśki ranek i połednie. Stary górol cały czos po szaflikach szpyrał.
- Ady babo pofolgucież se ździebko, ino se miareckę znajdom.
- A na cóz wom ta miorecka Jendruś, he?
- Ady trza mi wos zmirzyć, kiela drywienka trza wystrugać na trumienkę, dokładniuśko na miare. Cobyśta babo i po śmierci gembą nie klekotała, a wycirała po próźnicy.

Hej!

Iwonka stała niepewnie w piaskownicy, podpierając się o wiadereczko i bezrozumnie przyglądała się kolorowej karuzeli, która kręciła się szybciej, niż Iwonka pojmowała. Dwadzieścia lat starsza mamusia Iwonki z trudem powstrzymywała odruchy wymiotne, kiedy obok na tej samej ławce

Skwar na skwerze. Prawie wrzątek, prawie płonęła trawa, słońce prawie śmiało się w głos. Zdezorientowane gołębie łypiąc na boki rozbieganymi, gołębimi oczkami, chowały się przed latem w cieniu ławki. Dreptały tam sobie w kółko raz po raz płoszone głośniejszymi okrzykami grających w gumę dziewczynek. Ozdóbki zawieszone na długim rzemyku klekotały na szyi Emilki przy każdym jej podskoku. Koleżanki to w skupieniu nadymały małe policzki i splatały w napięciu chude paluszki niczym wiklinowe koszyczki, to z wyraźną ulgą rozplatały je i wycierały spocone dłonie w brudne szorty.
Wszystkiemu przyglądał się kocur. Rozpraszany przez gołębie mruczał ze złości, jakby przeklinając ukrop i swoje lenistwo.

Walczył ze sobą jeszcze chwilę, przeciągnął się jak kot, ach przecież to był kot, i zeskoczył miękko z sękatej, zielonej ławki. Zwinął czarny ogon. Rozwinął go ostrożnie. Ruszył w stronę dziewczynek szelmowsko mrużąc oczy.

Na wspomnienie najbardziej ciętego języka w Rzeczypospolitej, mojemu Ojcu poświęcam.

Kiej się Maryśka za cepra wydała, górolskiego weselicha nie było.
Cosik tam na skrzypkach muzyka nie grała.
Stary Górol wziął Świekre na bok i tak prawi:
- Co to wase takie pokrakie, nie do tańca, ani do różońca.
Świekra gwary nie znawszy, po pańsku kiej ta pulcheryja, hrabiena gada:
- Ach! On tak ciszę lubi!
Górola policki kiej barsc cyrwony krew zaloła:
- Trza było się nie żynić z moją Maryśką, ino do Kamedułów Bosych lyść, ceprze głupi!