Mateusz Ślażyński - blog

- Wydaje mi się, że teza jest jasna...

Zatrzymał się w pół zdania, jakby zamyślony. Doskonały moment na zdjęcie i przetarcie okrągłych staromodnych okularów, byłoby to takie naturalne. Tym razem jednak sprawdził stan amunicji. Sześć komór, sześć naboi, szafa gra, jak mawiają. Gra na bębenku starego rewolweru z brązową kolbą, nad którą widnieje mały zaokrąglony napis „Enfield” - nazwa jakieś firmy, zakładu zbrojeniowego? Nie był pewny, może widział go kiedyś w telewizji, ale przecież nie oglądał westernów. Złożył broń szybko i zręcznie, sam był tym zaskoczony, nie mógł sobie przypomnieć, żeby miał ją kiedykolwiek wcześniej w ręku. W zasadzie, nie wiedział nawet, skąd się tam wzięła, ale nie miał czasu na zastanowienie. Prowadził przecież dyskusję, przy której „pojedynek w samo południe” stanowił tylko dziecięcą igraszkę z filmowych taśm.

/* Z początku funkcjonował jako komentarz,
ale nie chciałbym, żeby zaginął w ich gąszczu */

Została stopa w mazurskiej łajbie.
Trzyma palcami lewego foka,
choć żagiel na wietrze
łaskocze ją w piętę.

Prawa zaś noga w Bieszczadach rośnie.
Po leśnych ścieżkach zbiera odciski,
układa z nich bukiet
w oknie schroniska.

Mając na mapie tak wielki rozkrok,
naprawdę ciężko mi się powstrzymać,
by nie srać na szare
stołeczne miasto.

          Dawno, dawno temu, w czasie jeszcze zaprzeszłym, kwitło królestwo miedzy dwiema rzekami wielkimi, zwanymi przez ludność tamtejszą Gałęziami. Kraj opierał się bowiem na nich niczym gniazdo ptasie osadzone na dwóch gałęziach na kilka cali grubych. Rzekłbym nawet, że był gniazdem. Gniazdem zbudowanym z twardych hebanowych gałązek zbieranych od wieków przez najsilniejsze ptaki. Gniazdem stabilnym tak, że żadnemu z żyjących wewnątrz pisklaków nie groziło niebezpieczeństwo wypadnięcia. Gniazdem osłoniętym i chronionym tak szczelnie, że niemożliwym było zaskoczyć niewyklute jajka. Innymi słowy, był krajem pięknym, o stu strzelistych pałacach, których zdobienia miały barwę czerni i złota na wzór królewskiego herbu. Nie docierały tam głód i choroby, a działania wojenne nigdy nie przekroczyły granicznych rzek.

Jeśli zamilknę, wyrwijcie język,
A gdy oślepnę, wydziobcie oczy.
Ja kpię, bo mogę rozrywać więzy,
Kiedy przestanę, wyłamcie palce.

Jeśli się zamknę ze swym odbiciem,
Zedrzyjcie skórę, spalcie mu włosy.
Gryźć się oduczę - zęby wybijcie,
Gryźć będę wszystkich - tuczcie mnie w celi.

Jeśli ogłuchnę na głosy słuszne,
Słuchu pozbawcie ostrym szpikulcem.
Lub, gdy rozkoszy krzyk je zagłuszy,
Jakbym był bykiem, śmiało kastrujcie.

1. W drodze na wykład

         Od początku godzina pierwszego wykładu wydawała się być kpiną z rzeczywistości akademickiej. Co więcej - kpiną wystawioną światu z premedytacją, przynajmniej takie krążyły pogłoski dotyczące naszego nowego wykładowcy. Mi osobiście nie przeszkadzała dziwna sytuacja, nocny autobus tak przyjemnie toczy się nie dotykając drogi, a wszelkie zgrzyty zardzewiałych drzwi wybijają się mocą z nocnej ciszy miasta. Przypominają dźwiękiem harmonijkę trzymaną w rękach czarnego niewolnika, który już nie chce być wolny, tak jak mój niewidomy znajomy z wybitą trzydziestką przestał już marzyć o kolorach świata. A ja, choć widzę kolory, im dłużej na nie patrzę, tym szarzeją bardziej, a nocą szarość bezświetlna kolorową mi się widzi. Nic to. Wyjaśnić kiedyś chciałem ten paradoks, lecz żadne rachunki logiczne, zwłaszcza klasyczny, nie potrafiły sprostać mrokom uliczek. Nie czułem się usatysfakcjonowany i urodził się mit o Mieście. Nie wyjaśnia niczego, ale... nic to.

i tak umrzemy wszyscy przed świtem
to cud babciu Oleńko

bez białego pyłu wilgotnego
co ciśnie się między deskami
mgła prześladowca smugi mej barwnej
zaduszające mleko niesławne
nie ze śniadań przy ciepłym stole
gdzie ja i Gałązka ucząca
gdzie ona i ja nieuczony
nie ze śniadań przy ciepłym stole

i tak umrzemy wszyscy przed świtem
to cud babciu Oleńko

Nie piszę zbyt głośno - głowa mnie boli,
Nie słucham swych myśli, lecz patrzę na słowa -
Wylewające się z tuszem obrazy:
Obraza dla świata, nieba i siebie...
Więc wolę po cichu, nie mi jest oceniać,
Ja tylko patrzę, ja obserwuję
Nieboskłon czaszki, gdzie ulatują
Te niecodzienne, zwykle przelotne,
Albo z polotem, czasem zalotne
Już na wylocie, ale nieloty,
Które na dłoniach wynoszę wzrokiem,
Kładę na kartki, lecz nie do klatki,
Nie menażerii, gdzie za bilety
Ptak-myśl zaśpiewa i nic poza tym...

Alicji Szmal

Gdy skończyła się już pora
Na z kagańcem mdłe spacery,
A znaczonych mym zapachem
Latarń światła mrok rozcięły,
Przyszedł do mnie zew wolności -
Mglisty czarny koci gość.
Teraz, goniąc go jak ogon,
Wyję, wyję, wyję w głos.
Wyję, wyję, wyję w noc.