Mariusz Kutka - blog

Gdy szedł, tłum odwracał wzrok,
przez ramię spluwając do stóp.
Prawił, że tylko nawozem jest
pod przyszłe pokolenia myśli.

Chciał życiem wykuwać podkowy losu,
umartwionych płótna rwać na sztandary,
usta tłumu oswobadzać ze zwoju rozkazów,
jeśli upadać, to kamieniem węgielnym.

podnoszę kłos za rączkę ku słońcu
całuję jak dziecko
upadł na kolana – kona

nie wrastam w skałę
choć jestem z kamienia
banałem serca pewniejszym od szczęścia

w tobie gaśnie
więc rozbłyska na nowo
odrodzisz się zasiany w człowieka

na kolanach spóźniony w żniwa
kłos niepełny jak czas
zwlekałem zapomniałem jak wzrastać

to nie nasze żniwa
mamy czas?

z czasem mylą się ściany domu
z ceglaną naturą aresztu
i mury jako obrazy święte
przysłaniają dar widzenia

ugładzony jak dziki lew w klatce
niegodziwością przyzwyczajeń
odnajduję w sobie sawanny i stepy
i łudzę się - cegła po cegle

ta przestrzeń zagubiona przez wzrok
to wiara którą w sobie noszę:
nikt nie może naszych sumień
zastąpić swoimi pragnieniami

jedyną prawdą jest wolność
lecz jej gwarancją zniewolenie innych
jakby nasze szlachetne zbrodnie
miały pozwolić nam doznać katharsis

w dobrej wierze budowałem wytrwale
to co za mnie określono domem
odgrodziłem niepoznane przestrzenie
drżąc przed pogardą dla zastanych reguł

obiecywałem sobie sprzyjające czasy
gdy w nieznane ruszę lecz jeszcze nie teraz
krążąc bez celu: jeśli nie wiesz dokąd idziesz
na pewno się nie zgubisz

bo trzeba było mi zanurzyć się w klęsce
w zachwycie zawyć nad losem złym
upaść bym pojął że powstać chciałem
zrozumiałem gdy moją duszę ogarnął gniew

odtąd wsłuchuję się w murów ciszę
podnoszę pięści na ograniczeń ściany
i ku powszechnej zgrozie
grzeszę spokojem sumienia

jak pojmany lew co sawanny się lęka
choć co noc w snach ją przemierza
i pamięta ją jeszcze lecz już nie rozumie
tak krążę od ściany do ściany

wracajcie do upatrzonych klatek
nie słuchajcie gdy bluźnię o wolności
bezdomny po obu stronach ściany
studiuję naturę ogrodzenia

I.
http://klubliteratow.pl/?q=node/4650

II.
chciałbym umrzeć pierwszy
mógłbym wbiec na barykadę wzgórza
rozpostrzeć ręce na jasność poranka
nie uchylając twarzy przed salwą światła
zostawiając za sobą wiernych strachu
zatrwożony w szlochu tłum

nie, to nie odwaga
nie chce wzroku odwracać
od błagających mnie głosów:
niech mi pan zabierze oczy
zanim mój dom się spopieli
nim nas z żoną i córką rozdzielą

jutro
poproszę tylko o schludny szafot i frak
na wspomnienie grzechów moich
słabości złożonych w akt oskarżenia
w równym rządku wypisanych
w opasłych katalogach moich win

podobno
nikt czasem nie będzie się trwożył
poza tymi co drżą w kolejkach o sąd
i tymi których dom jeszcze się ostał
i tych których akta się zawieruszyły
w tej burzy dziejów ostatniego z dni

ze wzgórza straceńców gdzie kres
spojrzę na pożogę pól znajomych miast
i na znajome miejsca gdzie gromy biją
w sukurs jerychońskich trąb
po drugiej stronie powiek ukryję
twarze przyjaciół i będę gotów

jeszcze powiedzą o mnie bohater
„pierwszy wyszedł przed straconych”
a chciałbym tylko przeminąć godnie
nie błagać złamanym głosem
o łaskę szybką i najmniej bolesną
gdy darem będzie odchodzić a odwagą żyć

szeptali o nim wizjoner
gdy kreślił hasła patrzyli w osłupieniu
a jednak złamał się i w cieniu zaszył
jak to ołówki mają w zwyczaju

mówił że grafit w nim jak brzytwa
szatkował słowa wyznaczał myślom bieg
tylko pod wieczór gdy wracał niespełniony
narzekał że temperują go okrutnie

to był terrorysta - samobójca
nosił w sobie obietnicę zmiany jakby groźbę
a teraz niedokończony
z przełamaną myślą w pół słowa

lubię morały
prawić
dziadkom swoim
o ich czasach
bo ich nie doświadczyłem

lubię spowiadać
cudze sumienia
ich błędom uwłaczać
dogadywać grzeszkom
bogu dzięki nie moim

lubię zwoływać
sądów pospolite ruszenie
by po rozgrzeszeniu świata
zasnąć spokojnie
- kanty na duchu mniej uwierają

drogo polna ulepiona ze śniegu
i wy drzew krawężniki u jej boku
przystaję przy was wydobyty z biegu
zdumiony okruszkami obłoków

niepokorny nie opuszczam wzroku
od ciebie ma ścieżko nowo narodzona
wiodłaś na stracenie tłum życia proroków
i byłaś im łaską i ostrzem w ramiona

a we mnie złości i kłamstwa przestrzenie
a czasem i kroki fałszywie mylą drogę
wierzyłem nie raz w to co w sobie zmienię
jakbym ufał że w słabościach się przemogę

I.

jutra nie będzie
ostrzegały dzienniki
wyły radia jerychońskie
nawet dobrze poinformowany
nie zająknął się recytując:
u nas relacja na żywo

umówili nas z apokalipsą
na konkretną godzinę
dopieszczono scenariusz
finału wszechrzeczy
oszacowano kolejność
aby nikt nie czekał

jutro
zamilkną malkontenci
na ostateczny spektakl
jakiego świat nie widział
będą powtarzać po kres pamięci:
a i gromy były i błyskawic niemało