Nie napiszę felietonu o upadku sztuki.

      Nie napiszę i już. Wszystko mi jedno, że dziedzina estetyki została zdominowana przez dogłębne analizy odwrotu kategorii piękna we współczesnej sztuce. Bynajmniej nie twierdzę, że kłamią. Sam byłem świadkiem jej ucieczki po krętych ulicach Krakowskiego Kazimierza. Goniła ją doskonale wyszkolona grupa półnagich postmodernistów. Chciałem odruchowo chociaż nogę podstawić, ale po chwili zastanowienia stwierdziłem, że nie byłoby to ani ładnie, ani przede wszystkim piękne. Jeżeli potrzebujesz felietonu o upadku sztuki, masz stosowne narzędzia, żeby napisać go własnoręcznie - widziałem już setki prób znalezienia przyczyny zła, może Tobie w końcu się uda?
      Jeżeli brak Ci natchnienia, mogę podrzucić kilka pomysłów. Na przykład... spójrz na krzesło (krzesło to zawsze idealny przykład). „Ale przecież za czasów Bułhakowa, a nawet Cervantesa, też były krzesła” - odpowiesz rezolutnie, a ja się ucieszę z tak zdolnego czytelnika. Łezka mi się w oczu zakręci na samo wspomnienie dawnych mistrzów. Skoro jednak krzesło Ci nie odpowiada, to zerknijmy może, co stoi obok niego. O! Komputer! Widzę już te szalejące błyski w Twoich czytających oczach, a jakże! Przecież ani Cortazar, ani Camus nie korzystali z potęgi internetu. Tylko elita, sponsorowana przez elitę innej natury, mogła tworzyć... Teraz powinno już pójść z górki. Mamy monitor, mamy edytory tekstu, mamy epokę sieci web2.0, gdzie na prostym serwisie można się raz, dwa opublikować. Nieinteligentny plebs bierze się za coś, czego nie potrafi. Głupie to takie, nie zastanowi się, nie pomyśli... i voila! Ale ja tego nie napiszę.
      Radziłbym Tobie również unikać tego tematu, o ile zależy Ci na oryginalności. Mogę dać ciekawszy przykład. Dajmy na to... krzesło (co ja bym bez tego drewienka zrobił!). „Chodzi oczywiście o jakąś metaforę?” - zapytasz, a ja z uśmiechem pokręcę głową. Będziesz pewnie dalej obstawać przy swoim, Drogi Czytelniku, więc przerzućmy się na obecnego użytkownika krzesła. A jest nim mały Jaś. Przed Jasiem monitor, a na monitorze... groza! Groza! Groza niewypowiedzialna!Tego nawet Kurtz nie widział, on sam był przecież doskonale wykształcony i wychowany. Teraz wszystko jasne, młodzież dzisiejszych czasów to już nie ta młodzież, co kiedyś. Wychowywanie na wsi, bieganie po łąkach, czytanie książek z wypiekami przy świecy, noszenie martwych krów do weterynarza, a wszystko tymi małymi spracowanymi łapkami. To były czasy! Nie to, co teraz. Wystarczy wyciągnąć na wierzch druzgoczące fakty dotyczące wychowania społeczeństwa i masz felietonik z głowy. Ale ja tego nie napiszę.

Uwaga, dygresja!
Naukowcy udowodnili*, że mózg osoby korzystającej z komputera rozwija się w inny sposób, zwłaszcza u nieukształtowanych jeszcze dzieci. Osoby wychowane w obyciu z cyberprzestrzenią znacznie lepiej radzą sobie w późniejszym życiu zawodowym. Obecnie priorytetem systemów edukacji w wysoko rozwiniętych krajach jest wdrożenie komputera w życie każdego ucznia. Statystykom i naukowcom trzeba wierzyć, prawda?

* Patrz źródło: http://www.focus.pl/cywilizacja/zobacz/publikacje/imozgi-w-e-szkole/
Uwaga, koniec dygresji!

      Usatysfakcjonowany? Nie?! Nie wystarczy? Cóż, nie moja wina, że nie masz dostępu do odpowiedniego aparatu socjologicznego, a spostrzeżenia z podwórka nie są zbyt wiarygodne, w sensie naukowym oczywiście. Coś innego? Hmm... może krzesło (temat rzeka, powiadam Ci). Nie złość się na mnie, że wciąż do niego wracam, najwidoczniej jestem monotematyczny. Widzisz, istota krzesła polega na tym, że stoi sobie i się nie rozwala, kiedy usiądziesz. A na czym polega istota sztuki? Czy jest ona średnią z mniejszych sztuk, którymi są książki albo obrazy? Czy naprawdę kiedyś było lepiej, czy może dzisiaj to, co dobre, ginie w tłumie szmatławców? Może sztuki pozostało tyle samo, tylko gówna się narobiło więcej, a woda nie nadąża za potrzebami spłuczki? Przejrzyj to, proszę, spróbuj odnaleźć zaginione perełki na dnie, tak jak Hrabal przeszperał czeskie pejzaże. Odkryj przede mną te skarby w zgrabnym felietonie. Ale ostrzegam! To ciężka i mozolna praca, praktycznie nieskończona, a ja jestem leniwy ponad wszelką miarę, więc raczej sam go nie napiszę.
      Ja jestem dziwny i wolę zająć się krzesłem. Kiedyś stworzyłem o nim wiersz i serię krótkich absurdalnych komiksów. Widzę w nim jednak materiał, nie tylko na felieton, ale może na powieść, albo nawet traktat aksjologiczny. Bo być może wszystkiemu winien ten subiektywizm cholerny i jego nie lepszy kompan obiektyw? Rozbijają nam zmysły i kłócą się ze sobą jak dwie małe świnki budujące tandetne domki. Może trzeba opisać trzecią świnkę, tę pracującą zaciekle przy twardej murarskiej zaprawie? Może jej wilk nie ruszy? Ale przepraszam Cię najmocniej, Drogi Czytelniku, strasznie zboczyłem z tematu. Kończę. Napiszę coś innym razem.