Mateusz Ślażyński - blog

Pierwsze słowo wypluł niczym mieszkaniec czarnego lądu, strzykając głośno przez zaciśnięte zęby. Odbiło się niewyraźnie i obleśnie gęstą pianą osiadło na podłogowych panelach. Odpowiedziała podaniem ręki. Albo nie zauważyła, albo znowu okazuje mu swoją wyższość... Próbował znaleźć odpowiedź skupiając się na mowie jej ciała. Obserwował napięcie ścięgien, ułożenie brwi i kącików ust. Analizował postawę przykładając szczególną wagę do sposobu ułożenia bioder. Środek ciężkości oparty na lekko ugiętej lewej nodze, zastanawiające. Wszędzie mogła czaić się zakamuflowana kpina...

Ale jak tu się skupić, gdy kwiecień przykicał na przykrótkich nóżkach i strzyże uszami, nawet w nocy z otwartymi oczami nasłuchuje przyśpieszonego tętna. Wciąż przyłapuję się na tym, że miast ignorować jego obecność lub kpić z wystających zębów, zanurzam dłoń w miękkim futrze, głaszczę wpatrzony w okno... Podgryza mnie wtedy, gryzoń jeden! Podgryza do krwi, która nie chce krzepnąć, pragnie jedynie zaczerpnąć świeżego powietrza. Próbuję go wyrzucić, ale jak tu wygonić, gdy taki ciepły, że każda próba skończyć się musi kolejnym spacerem...

Wiatr tej nocy wył rozpaczliwie nagląco
Jak litania wysychających mórz
Szedłem mu na przekór, nadzwyczaj wypluty
Obijając w nierównym tempie
Skostniały zimny bruk
Puste bramy i uliczki przyciągały ciężkim mrokiem
Od stuleci zapadniętych w sobie gwiazd
Dla odwagi lub ze strachu, wyrwany z kontekstu
Śpiew lub krzyk niezdarny
Wydobył się z mych ust.
Głos mój niknął w gęstym tłumie miękkich ciał
Kropel deszczu łamiących z trzaskiem kark
Brak odzewu tak jak zwykle przy modlitwie
Lecz i błysku noży brak

Było ich trzynastu, ale nigdy o tym nie wspominali, dużo lepiej brzmiało: On i dwunastu. Brali cztery stoliki i składali z nich całkiem zacny blat do gry w pokera i trzeźwą twarz. Ta druga gra rozpoczynała się, gdy pary utworzone z dwunastu dzieliły się równo dopiero co zakupionym winem. Reguły były proste:

1. pije się równymi kolejkami;
2. podczas picia wszystkie oczy są zamknięte i nikt nie podgląda poczynań rywali;
3. tylko jedna osoba z pary pije;
4. po kązdej kolejce można próbować zgadnąć po twarzach, kto z danej pary był tym pijącym, jeżeli się trafiło, rywale odpadali i oddawali resztę wina spostrzegawczym, jeżeli nie, sytuacja się odwracała;
5. wygrywa para, która do końca zostanie niezdemaskowana.

Czas krzyknąć: "Dość!", bo nie jest dobrze
Zaginać obraz, wciskając w ramę,
Szukać w słabościach zgrabnych wymówek.
Zapraszam zatem na własny pogrzeb
Nieprzyzwoicie drogi pochówek.
Zapłacę cenę niewymienialną
W żadnym dostępnym ziemskim kantorze,
Sam własnoręcznie odprawię pogrzeb
Pracując rydlem w serca ugorze.

Najwidoczniej musiałem na chwilę zanurzyć powieki, bo koła drażniące złącza szyn stalowych wyrwały mnie z tego zwodniczego transu – stanu, w którym człowiek uważa, że jedynie przymknął na chwilę oczy, a w rzeczywistości rozpuszcza się i przemienia w płyn wypełniający ocean wszechrzeczy. Tradycyjna percepcja wtedy zanika, materie dźwięku, obrazu i czucia przenikają przeze mnie, każde drgnienie rzeczywistości powoduje drobną falę na mojej powierzchni, ale nic więcej. Ja jedynie wypełniam. Obowiązek lub szklankę. Nie jestem pewien... To monotonny stukot mnie uśpił, rozlał po pustym ciemnym przedziale, mnie i zbiór wierszy cudzych, zmieszał starannie tak, że nie mogliśmy się już rozróżnić. Nic więc dziwnego, że doszło do sytuacji, kiedy to ja próbowałem się czytać, a on twierdził, że poza ciałem nie zawieram żadnego przekazu. Że ja tylko wypełniam. Powinność lub flaszkę. To z winy tej odrobiny alkoholu i dnia brzemiennego w radość parującą z oczu, by skroplić się nad taflą miejskiego lodowiska i spaść na mnie ponownie pod osłoną nocy. Właśnie dlatego zacząłem płynąć, a czas płynął tuż przy mnie, w tym samym tempie tak, że nie czułem jego względnego upływu. Prąd mój rwący na strzępy wiersze szydzące wyróżnił mnie spośród miliardów statycznych kropel i wyrzucił pianą na plażę dziką, gdzie między skałami koła podskakujące wyrwały mnie z tego nierealnego stanu.

"Egocentryzm jest obecnie najpopularniejszą teorią komplikującą zbyt prostą do zrozumienia budowę wszechświata. Nie istnieje wartość, która mogłaby oddać jej obleśnie ogromną popularność, dość powiedzieć, że rozpowszechniła się zarówno wśród najmniejszych istot kosmosu, mieszkańców wschodnich rubieży atomu Tytan 12, jak też subrzeczywistych gruszko-podobnych stworów niemieszczących się w naszym poniekąd skromnym wymiarze.
Założenia teorii są następujące: w samym środku wszechświata stoi jej twórca, a wokół niego krąży reszta ciał, które niekoniecznie muszą być niebieskie, zalecane jest jednak, by były atrakcyjnymi osobnikami płci przeciwnej. Głównym mankamentem powyższego twierdzenia jest fakt, że tożsamość autora do dzisiaj pozostaje kwestią sporną i stanowi jeden z głównych tematów rozpraw filozoficznych, kobiecych rozmówek przy herbacie, kampanii przedwyborczych oraz innych rodzajów wojen. Wbrew pozorom nie należy się jej bać.

Rada dla autostopowicza: podczas podróży zachowuj się tak, jakbyś był kolejnym ciałem krążącym wokół kapitana statku.
Druga rada: za wszelką cenę unikaj istot niezgadzających się z tą teorią. Mogą być nieobliczalne!"

"Autostopem przez galaktykę" wydanie rozszerzone

- Bzium! - Powiedział pocisk opuszczając zadbane wnętrze wytłumionej lufy Walthera PPK.
- Szzzzzz. - Odpowiedziało zsuwające się na podłogę ciało strażnika.
- Dziękuję. - Rzucił przez ramię James i poprawił muszkę.

Tym razem nie miał nawet czasu na przeszukanie ciała - po tym jak przebrany za boya hotelowego zabójca przyniósł mu drink z wkładką, jasnym się stało, że odkryli jego prawdziwą tożsamość. Trzy noże ukryte za bielizną i nienaganna pozbawiona najmniejszego drżenia dykcja – ten Arab był prawdziwym profesjonalistą, przecież jeden fałszywy ruch mógł zmienić ton jego głosu na wieki. To było coś więcej niż samobójczy zamach, w takiej sytuacji każdy mężczyzna, nawet skromny agent Jej Królewskiej Mości, czuje drgawki rozchodzące się po dolnym partiach brzucha i przełyka z niesmakiem ślinę, z tym, że dobrze wyszkolony agent potrafi zrobić to tak, żeby nikt nie zauważył. James strząsnął z siebie te niepotrzebne wspomnienia i skojarzenia, musiał się skupić na misji.