Mateusz Ślażyński - blog

Droga kręta, a przy drodze dom
Uśmiechnięta ponoć zamieszkuje go
Oczy jak pomarszczone księżyce
Utkwione w dalekim zenicie
I nieliczne, ale śliczne
Nieliczne, ale śliczne
Nieliczne, ale śliczne
Zęby ma

Jest ich tyle, żeby odgryźć życia kęs
Albo kąsać, gdy to ono pragnie jeść
Nienawiści świeży aż do bólu dech
Błyszczący pogardliwy śmiech
I nieliczne, przez co śliczne
Nieliczne, przez co śliczne
Nieliczne, przez co śliczne
Chwile zna

Więc pytasz mnie w ostatnim liście, Heniu, co ja tutaj właściwie robię? No wiesz, sam o tym długo myślałem, może za wiele, to takie schorzenie z uczelni, Ty też pewnie masz podobne. U mnie nic ciekawego, nie odpisywałem długo, bo nie miałem właściwie o czym, zdążyłem już zapomnieć znaczenia połowy używanych przez Ciebie skomplikowanych zwrotów, mimo to spróbuję Ci odpowiedzieć najlepiej jak potrafię.

- Zebraliśmy się wszyscy tutaj, gdyż jak już mówiłem, rozwikłałem zagadkę.

Wszyscy zamarli w bezruchu. No, może nie wszyscy, wuj Leon cierpiał bowiem niestety na bardzo dziwną odmianę głuchoty, każde słowo dochodziło do niego z dość dużym opóźnieniem. Jest to bardzo ciekawy przypadek medyczny, rodzina zgłosiła go nawet w odpowiednim urzędzie, ten jednak szybko odkrył, że małomówny lekarz wuja cierpiał na równie interesującą wadę wymowy, rzadko spotykaną wymianę głosek „h” i „p”. Chyba tylko z litości nie poinformowano mającej bardzo słabe nerwy ciotki Hanny o tej kłopotliwej pomyłce językowej.

- Winny jest teraz w tym pokoju.

Brzęk upadającej filiżanki przykuł na chwilę uwagę zgromadzonych. Pani Willkins szybko podniosła ją i przeprosiła równie roztrzęsionym jak dłonie głosem. Towarzystwo delikatnie odetchnęło, bądź co bądź, upadająca zastawa nie zawsze musi dobrze służyć budowaniu klimatu grozy, zwłaszcza jeżeli się chociaż troszkę potłucze i należy do tej starej krowy Willkins. W międzyczasie wuj Leon zamarł w bezruchu.

- Ekhm. Kontynuujmy. Jak już mówiłem, winny jest wśród nas i wbrew naszej wspólnej nadziei, nie jest to pani Willkins.

Jęk zawodu był z pewnością słyszany w sąsiednim hrabstwie.

...powolnym (mającym według pewnych niepewnych praw statystyki około sześćdziesięciu centymetrów długości) krokiem odmierzyłem po raz dziesiąty wszystkie wymiary sceny Miejskiego Domu Kultury w Berysztowicach Wielkich. Należę do ludzi lubiących się mylić, ale tym razem nie mogłem sobie pozwolić, by moje upodobania przysłoniły dokładność pomiaru, sprawa była zbyt wielkiej wagi. Niestety, mimo szczerych chęci rezultaty mojej pracy były bezlitosne, niedługo będę mógł według tych liczb zagrać w multilotka, aż zanadto swoją przypadkowością przypominają numery wylosowanych kulek.

Gdyby anioły stróże naprawdę istniały, to idę o zakład, że nie wszystkie miałyby skrzydła, na co im one, skoro mało kto lata, stroni się wręcz od tej nieziemskiej przyjemności. Już prędzej wyhodowałyby sobie cztery nogi, by nadążyć za nowoczesnym trybem życia. Nie uwierzę też w aureolę, takie kółka zbyt bardzo rzucałyby się w oczy i zahaczałyby o wszystko przeszkadzając niepomiernie. W zamian posiadałyby piękne oczy patrzące pełnią skondensowanej boskości. I nie uczyłyby nas tylko jak żyć, same musiałyby uczyć się od nas, jak nie umrzeć, inny układ nie miałby szans przetrwania.

Gołębie piekielne, cholerne gołębie!
Niechaj przepadną
W głębie piekielne, przeklęte gołębie!
Gdzie każdy wart siebie,
Siebie wart każdy,
I zamiast mnie budzić,
Na balkonie srać zamiast,
Niech służą diabłu
Za rusztu balast!

PS. Zna ktoś może sposób na wszędobylskie armie gołębi traktujących balkon jako wychodek?

(Stedowi i jemu podobnym)

Zaśpiewam wam piosenkę prostą i radosną
jak na murawie boiska szkolnego
wraz z drogą memu sercu przyjaciółką Ewą
obserwowałem niebo

Działo się to późną jesienną porą
jeszcze nie było śniegu lecz już było wesoło
na samą myśl o wilgotnej zimnej trawie
dostaliśmy gęsiej skórki

Pod nami źdźbła zielone nad nami sklepienie
niebieskie już czarne
wypukłe jak balonik albo jakiś garnek
ona ujęła to ładniej

Pytaliśmy się wzajem czy jest coś ponad tym
prócz myśli aż naszych
krążących intelektualnie szalonym pędem
oddychających maszyn

Pod rozważaniami wirowały gwiazdy
tak jak każdy gdyby mógł wyciągnąć nogi
na pułapie tak wysokim i pomachać wszystkim
poszukującym drogi

Doszliśmy do wniosku że to złudzenie
optyczne lecz śliczne
a w duchu nadal czciliśmy ogień każdy swoje
płomienie wieczyste

Rozmowa zeszła potem na czas i odległości
jak dawno jak daleko
czy przyglądamy się jeszcze gigantom czy być może
już karłom i kalekom

W międzyczasie wylaliśmy na siebie swe smutki
niespełnione miłości
ona radziła mi bezużytecznie jak zwykle
w swej praktyczności

Wspomnieliśmy jeszcze psa pięknego Pikusia
sierści brąz i brązu spojrzenie
paradoksalni jak zaprzyjaźnione koty uciekliśmy
przez płoty wśród cieni

Ewa przypłaciła to chorym pęcherzem
ja ledwie bólem kości
to tak niska cena za kolejny dzień życia
matowej jaskrawości...