Mateusz Ślażyński - blog

Był dzień, dłużej niż zwykle, ale inaczej niż kiedyś. Zostawił po sobie głowę bezwolnie opartą o szybę nocnego tramwaju, serce odkryte zsiniałe od mrozu i przesyt zaprawiony głodem. Patrzę w swoje odbicie, na płótnie oddechu rysuję palcem słonia. Uśmiecha się do mnie i macha ogonkiem.
Nie – to u mnie akurat normalne.
Tak - zdecydowanie powinienem się już położyć.
Dobranoc.

Fantazjo ma i Ciekawości! Potrzebo dopełniania zwykłej codzienności!
Ach, jak ciężko jest Cię zaspokoić! Niektórzy poszukują rzeczy teoretycznie istniejących - zielonych ludzików zajmujących się międzyplanetarnym cateringiem lub też czarnej materii będącej dla materii prawdopodobnie tym, czym dla zwykłego rynku jest czarny rynek. Nie śmiejesz się z nich. Inni wolą własne twory, mniej odległe, często wręcz przerażająco bliskie... Pączkują niczym drożdże, rozdrabniają się na drobne okropne istotki zdolne do samodzielnej egzystencji. Nie brzydzisz się nimi. Jeszcze innym wystarczy kontakt z wyżej wymienionymi, odrobina wiary w cokolwiek i pochopny osąd życia według nieśmiertelnej, datującej się jeszcze na dekady przed Kopernikiem i Ptolemeuszem, egocentrycznej teorii budowy wszechświata. Nie ignorujesz ich. Znasz naszą słabość do barwienia rzeczy białych i wybielania rzeczy barwnych.

Pochwaleni niech będą ci, co z lekką głową
Tak wdzięcznie wynajdują koło, wciąż na nowo.

Niech jasna cholera weźmie wszystkie krzesła stojące mi na pokuszenie! Ja już najzwyczajniej w świecie nie zdzierżę widoku kolejnego bufona wstającego tylko po to, by wygłosić jakieś bzdurne przegadanie. Te wszystkie podziękowania (w najlepszym wypadku) wyuczone na pamięć poprzedniego wieczora, "dobre na każdą okazję" cytaty z papieża i nostalgiczny nastrój sfabrykowanych wspomnień, podczas gdy meritum sprawy stygnie na półmiskach. Gdybym tylko stał za nim... Po prostu palce same się zaciskają... Ach! Cudowne uczucie. Uwielbiam wyobrażać sobie ten niepowtarzalny grymas zdziwienia malujący się na twarzy ofiary, kiedy jest jeszcze za wcześnie, by pojęła groteskowość swojej sytuacji i równocześnie za późno, by mogła jej uniknąć. Szeroko otwarte oczy i urwany oddech. Tak! Odgłos ciała bezwładnie upadającego na podłogę... Nagła cisza zwiastująca sztorm. Wydestylowana radość! Ech... Kogo ja próbuję oszukać? To wcale nie musi być bufon, nawet nie musi mnie zdenerwować. Może być rozsądną i wesołą osobą z gatunku tych, które cenię i szanuję, może to być nawet mój najlepszy przyjaciel. To jest po prostu silniejsze ode mnie, nie istnieje żadne inne usprawiedliwienie. Uczucia nie grają żadnej roli. Kiedy nadarza się okazja, zwyczajnie zakradam się za plecy upatrzonego celu i w ciszy wyciągam ręce wyczekując odpowiedniego momentu.

Gdy być samcem alfa oznacza mieć Alfę,
Tak łatwo przychodzi oddać się pod zastaw
Dla pawich ogonów, w których sztuczną barwę
Wraz z rozłożeniem przyjdzie nam obrastać.

Rozkosz istnienia z istnieniem rozkoszy
Zwykliśmy mylić jak sny i wspomnienia,
Bo wciąż nas dręczy pierwotny niedosyt
Nocy zarwanych wśród zezwierzęcenia...

Bo wciąż nas dręczy pierwotny niedosyt,
Okres godowy, dzień w dzień, do znudzenia.

Idiota! Znowu się spóźnił, a przecież sto razy mu powtarzałam, jak tego nienawidzę. Kretyn jeden, przyjdzie z tym swoim słodkim uśmiechem, cielęcymi oczami i myśli, że to wystarczy. A potem się dziwi, ze nie chcę się przytulić na powitanie.

- Co się stało, Kasiu?
- Nic. Chodźmy.

Nawet nie próbuję postawić pierwszego kroku, ten gamoń NIGDY nie wie, kiedy przestać.

- To dlaczego nie chcesz się przytulić?
- Po prostu nie mam ochoty.
- Przecież widzę, że jesteś na mnie zła.
- Wcale nie jestem zła.

NIGDY. Dupek.

- Dlaczego jesteś zła?
- Nie! Nie jestem. Przestań już!

Trupy. Setki trupów. Nowo odkryte konstelacje gnijących ciał, w niepowtarzalny sposób zbezczeszczonych ciężarem usprawiedliwianej nienawiści. Gwiazdozbiór panny zestrzelony z błękitnego widnokręgu i zgwałcony przez spragnionych bohaterów. Niekoniecznie w tej kolejności. Podarta sukienka w zielone grochy, wywinięta do góry, przysłania blade policzki, po których spływa bordowy strumień, próbujący przykryć jej wstyd. Oczy są niewidoczne. Wszystkim brakuje odwagi, by w nie spojrzeć. Nawet tej dziewczynce, która ciągnie ją za rękę. Nie potrafi zrozumieć, więc zaczyna wołać. Niepotrzebnie zwraca na siebie uwagę zwycięzców... Krwista Droga wyznaczająca trasę ofensywy, nieprzebrzmiałe jeszcze pole bitwy i niezwyczajna ziemia pijąca jej soki. Tam, gdzie świat się nie skończył, można znaleźć bezdomnych i bez nadziei, pozostawione samemu sobie rodzeństwo niemające szans w starciu z głodem i chorobami. Skóra na plecach chłopca jest pokryta ciemnymi bąblami, złą wróżbą, dużo pewniejszą od tych, które otrzymał od uśmiechniętej babci w tegoroczne andrzejki. Inni nie mają lepiej. Starają się uniknąć spadających bomb, wybuchających złudzeń. Mimo to niektórzy przeżyją, najsilniejsi albo cieszący się łaską sarkastycznych bogów.

Czasami myślę o własnej śmierci.