Michał Benikas - blog

Nie umiem spać już sam, więc nie śpię.
Nie umiem pić przestać, więc piję.
Umarłe słowa obojętności.
Tyle, całe tyle.

Groszków w marchewce, które ubóstwiałaś.
Epickich chwil mej pamięci.
Grzebię je butem w tafli betonu.
Całując usta ku mnie wygięte.

Choć też nie znoszą kiedy palę.
Namiętność zlizują wręcz warstwami.
I kiedy milczę ciągle dają.
Są jakby Twoim zaprzeczeniem.

Dziś prawda to me polecenie.
Palce nabrały wiotkiej mocy.
Stałem się Bogiem na swej scenie.
I kręcę kolejne klatki nocy.

Wiesz już jak płynie rzeka.
Czym kwiat poi swe barwy.
O ślady na śniegu, nie trącasz ojca dłoni.
Od magi odrosłaś, czytasz fakty.

Dziecięcym prostakiem stałem się tak nagle.
Bez prawa głosu, łzawym przybłędą.
Bo myślę ciągle o tym co ważkie.
W mym durnym marzeń szeregu.

Wszak po co nam ktoś, tak w ogóle?
Opóźnia tylko nasze plany.
I na co godzić się z nim, tulić.
Jest tyle marzeń dla nas samych.

Wiesz że kiedy płyną, spotykamy się znowu.
Zdyszani jak pod górkę z walizkami ciuchów.
Te za nami w kącie cierpią swą samotność.
Pytasz spojrzeń paletą, niosę ci powietrze.

Strasznie, liczymy tylko grzmoty.
Serca o serce, dławień, kęsów szyi.
Czas napisze się sam, sadząc kolejne obrączki.
Twoją dotykam czasem by być pewnym szczęścia.

I choć palę, to dziś słowa widzę przed twarzą.
Lepkie, truchleją tą zmarzliną.
Są jak te dawne słane w pływ słoneczny.
Ważą tylko ciut więcej, dni po godzinach.

Zmyły się floty rzęs wieszanych na mnie.
Kłótnie o masło i światło w sieni.
Proste wbijanie palców pod żebro,
gdy garb rósł mi i mierził.

Stygnie ta kawa, co rankiem ją opuszczasz.
Do połowy kubka zalana nadzieją.
Choć dalej jest na niej szminka.
To ciepło, tamto ciepło...

Liście na róży wgryzione w siebie.
Płatki zbierasz co rano.
Ile ich dla nas, nie wiem.
Wiem ile opadło.

Kapie otucha i wiara.
Trawi się pożądanie.
Lecz tyś wytrwała.
Spokojna, niczym kamień.

Tak często odpychasz mą głowę.
Wiem, zbyt marna by brać ją zawsze.
I rzadkim spojrzeniem podpowiesz.
To dziś dostąpisz wahadła.

I chwytam w ruchu twą mekkę.
Całuję w lot mosiądz rozgrzany.
Ty spinasz opadłą koszulę.
I wgryzasz się w nią palcami.

Poniżej gram pieprzyka i słodycz.
Poniżej, biel świtu mych oczu.
Dziś jednak mówię ci dosyć.
Dziś cenię brak dąsów i dotyk.

Marnie zaczął się poranek.
Przednia to skóra, podeszwy.
Deptała.
Po gnatach wiernych w swe ideały.

Obrońcach państwa, czasem i Boga.
Ostały nawóz z ich serc i kończyn.
Wygina dziś konary dębów.
Czyta liśćmi, słowa oprawców.

I milczy.
Stygnie, jak czas nieugięty.
Choćby na chwilę zajrzyj pod maskę.
Krwawe zapiski w własnych synapsach.

I pokój, oceń duszą zwycięscy.
Jak krewni zabójców twego dziada.
Co dziś przez pokój ślą znicze i wstęgi.
Wszak po co ?

I suszy mnie już trzebiot łona.
Jej oczy w płaczu krwawej ropy.
Ręce zapadłe w szpik ich własny.
Tykanie haustów, gdy nabiera tlenu.

Po trzech, ja liżę krawędź.
Rzeczną puentę cienia.
Co wlała się mu w oczy.
Jak ogień w gardło moje.

I kromki lęku powszedniości.
Znów wtyka mój parobek,
a krzyżem czoło maści.
Ostatni syn, nieboszczyk.

I widzisz mnie wszak teraz.
Me kata białe mankiety.
To los tu krwią zalany.
Jam święty; beznamiętny.

Sznurek co maca glebę.
A dąb już czuje wilgoć.
I wszystkie jej paciorki.
Pękniętą spłyną nicią.

***

I nikt nie powie dzień przed,
gdy trawa jeszcze zlana potem.
Zaś błotne brązu złoża,
w licach swej matki żywią dżdżownice.

W trakcie jest jak skrzypek podkładów,
mostu po którym pchają młodych chłopców.
Żołnierzy, w imię boskie...
Płacz wszak zawsze przed nimi.

Po.
Spalamy świeczki,
kwitnące płomienie.
Po dumie i błocie w sieni.