Paweł Beń - blog

Bezkształtne, niewygodne bryły słowne,
zamknione, nieodgadnione rzeźby niewyobrażone,
graniczne psychiczne wglądy wsobne
wieczorami za firanami kryją się.

Głodne, płodne myśli niezgodne,
wyśnione, przestraszone pewności utracone,
spalone, zadymione zaszłości strawione
wieczorami za oknami panoszą się.

Chłodne, niemodne pytania niedogodne,
stosowne, nieodzowne odpowiadania sensowne,
wymagane, niepoganiane oczekiwania przetrwane
wieczorami nad głowami klarują się.

Kraków, 23 czerwca 2007

Suche, sfermentowane liście
herbaty rozwijają się pod
wpływem ciepłej wody.

Ciecz wydobywa z zieleni
głębię bukietu smaków.
Zmysły zostają upojone.

Marzę o umiejętności czytania,
właściwie przeżywania, pism
starodawnych podobnie.

Ostatecznie, co może przekazać
czcionka zgrzybiałych stronic?
Poza wiedzą i uczyleniem nic.

Lepiej zaglądać w pąk rozchylony,
obejmować ramionami drzewo,
wsłuchiwać się w bicie serca.

Kości moje pogruchotane
wspomnieniami, jakby na kartach
w powietrzu tonących, zapisanymi.

Na dnie ja przykryty tymi liśćmi opadłymi
przedwczesną jesienią życia. Leżę
w zadumie brązu, żółcieni, zła cieni...

Przez szparkę sterty szelestu przenika
życiodajny promień. Raptem podrywają się
ze mnie ptaki do lotu. Trzepoczą skrzydłami.

Rozpierzcha się zgraja niebolotów.
Ciało w cieple życia nabiera.

Stara Wieś, 7 kwietnia 2004

Z wszelkich minut sekundy umykają
niepostrzeżenie. Kto zdoła zliczyć,
ile ich było. Tak wogóle, gdzie
to wszystko znika i się spotyka?

Zapewne jakaś zachłanna czarna
dziura - załamanie czasoprzestrzeni -
- wsysa wykorzystane milisekundy.
Połyka, trawi i pozostawia wspomnienia.

Toż to nasz aparat zapamiętywania.
Bodziec, zmysł, neuron nań się składa.
Impuls muska, organizm odczuwa, akson
zawiera - oto pojedynczy puzzel pamięci.

Stoją w pokoju puste dwa krzesła
Paula Gauguina i Vincenta van Gogha.
Na pierwszym książki i świeca niezgasła.
Na drugim fajka, tytoń i ... trwoga.

Lektura pożerała minuty monotonne.
Płomień skracał knot i wypalał wosk.
Pykanie fajki. Wydychane dymy wonne
ulotniły się, a z nimi kłębek trosk.

Siedział na krześle i ubiegał kres swój.
Wiedział, że wszystkie staną się puste.
Czekał niecierpliwie, kiedy minie znój.
Myślą wybiegał w krainy wieczyste.

Kraków, 17 czerwca 2007

Światło w przelocie mija metalowe spojenie,
przez różnobarwne witraże wypełnia przestrzenie.
W ciepłych promieniach wnętrze się zmienia.
Zwykła scena duchowego nabiera znaczenia.

Wieża wzbija się ku górze jak kłos.
Kamienna ręka sięga i dotyka niebios.
Strzeliste sklepienia skrywają tęsknotę dusz.
Przeorane wargi są wspomnieniem wielu susz.

Szepty umykają ukradkiem z nabrzmiałych głów,
aż spłynie milczenie, któremu brak słów.
Serce rozkołatane, pełne roztargnienia
w obliczu spokoju ciszy zażywa orzeźwienia.

Pełne kształtu w palcach sunie po morzu
milczących przed burzą kartek. Wartki strumień
myśli wylewa się na połacie niezapisanej bieli,
rzeźbiąc koryta rzek znaków płynących.

Osuwają się skarpy wyrazów bez znaczeń,
ostają się słowa przybrane w sens. Zdania wartkie,
porywające - co kryją między wierszami? Już delty
dobiegają i w niepoznawalnym rozpływają się.

A ja pozostaję z poczuciem straty ...

Kraków, 16 marca 2007

Wiersz dedykowany mojej mamie.

Złoszczę się na deszcz.
Pada, zamazuje krajobraz.
Nie widzę drzew ni pól.

Drzewa mają korony
pięknie unerwione.
Pola, wciąż nie wiem jak,
płodzą zielone rośliny.

W słońcu wchodziłem w ten
krajobraz. Siadałem w koronach
wśród gałęzi. Mościłem się w złotym
zbożu. Smakowałem radości.

Dlaczego nie pójdę tam w deszczu?
W krótkiej koszulce, sandałach biegnę.
Deszcz obmywa drzewa, pola z kurzu.
Krople pokrywają moją twarz.