Stepanian - blog

3:33
mimo ciemni bezciemność oprócz ciszy bezcisze
wydumane wymżone nibyzwykłe bezładne
nie wiem skąd jest co widzę po co wszystko to słyszę
i dlaczego choć spadam wiem że wcale nie spadnę

w nocy cienie znikają skoro tylko jest ciemność
tak bym chciał stać się cieniem ściemnieć zniknąć i zgasnąć
ale światło jest we mnie za mną nad i pode mną
jestem światłem a ono musi palić się jasno

...i słów pachnących dymem studzienny niedostatek
wymdławia się z tej ciszy w jałową ciemną glebę
a wszystko co jest wokół i mówi wprost przez ciebie
nad dziurą której nie ma nakleja nibyłatę

tak łatwo rośnie w ustach i słodycz i mydlina
jak rosną snopy myśli wiązane - bo bez sznura
rozpadłyby się w siano a na pokłośnych wiórach
ty zaspałbyś i sparciał jak to co dziś je spina

nad wszystkim stoją tamci choć dawno już omszali
zostały po nich szmaty i czasem wierszy tomik
a choć co się paliło to musi się wypalić

kiedyś lubiłem patrzeć przez fale
mogłem stać długo bez zamyślenia
teraz przeglądam się w horyzontach

coraz to węższych i coraz bliższych
czekanie nie ma w sobie nic z kija
i zawsze tylko jeden ma koniec

wtedy wiedziałem – będę ariki
wystarczy ukraść jajo i wrócić
owalem czasu na gładkim czole

którym sięgałem kiedyś przez fale
dziś kamienieję niemym moai
szeptem poszumu ciszy - kruszeję

pod latarnianym mdławym światłem,
chociaż tak licznie, nienajśmielej,
co wieczór zdani na niełaskę
spotykać zwykli się peele.

każdy na jakimś jest zakręcie,
z bagażem nieokrzepłych zdarzeń,
wiarą w konieczne wpismowzięcie
a wszyscy mają płaskie twarze.

każdemu inna śni się mara,
i innej mary jest odcieniem ,
a miarą życia w nich jest wiara
w polatarniane zaistnienie.

wraz ze schodzącą z latarń farbą
schodzą i cienie nocnych myśli,
na płaskich twarzach, płaską skargą
wykwita żądza by się wyśnić.

wokół nic nie ma i nie będzie
niewiele zresztą mnie obeszło
długiego wczoraj krótkie spięcie
zacięta w jednym zdaniu przeszłość

zachrypłym głosem bredzi w kółko
przedwczesność gębą wyszczerzoną
śmieje się pusto i nieludzko
wytrzewia co jest jeszcze ponoć

niczego nie ma mimo wszystko
oprócz tych nagłych niespodziewań
jak ciężko kiedy zgasła bliskość
ponad i przednad czas się zlewa

najbardziej chciałbym tej czerwieni

wina pitego niepośpiesznie
z jednego kubka na łączysku

myśleliśmy popojutrzami
o ciemni której jeszcze tyle
w obrazie ciągle układanym
w niewystawiony nigdy bilet

pamiętasz piliśmy na trawie
kreśląc przyszłości byle jakie
wszystko w połowie jest i prawie
ja jestem durniem ty pijakiem

z tamtego wina na łączysku
pitego z kubka niepośpiesznie

najbardziej brak mi tej czerwieni

tamtego dnia brzozy 
trzęsły się z gorąca
i nudów a trzmiele szeptały
ciepły wiatr
                 pyli mak
                             żadnych skarg

powietrze nie znało
asercji nie było niczego
do pojęcia więc nie istniało
niepojęte
             prominentne
                              i pośpieszne

chłopiec którego nie ma
gonił za latawcem a ten
nie miał czasu by czekać
trudno powiedzieć kto był
bardziej ulotny

okno odbija zgasłe twarze
światłocień sieni a za oknem
przetacza się korowód zdarzeń
i każde takie nieistotne

jest niedorzeczność w cichej scenie
jakaś niezręczna rzeczyzwisłość
cóż gdy niczego już nie zmieni
to co tak łatwo kiedyś przyszło

wirują kłębce nad czajnikiem
kolejna parzy się herbata
prawda że byłem kiedyś nikim
teraz mam wszystko nie mam świata

spuchnięte myśli drętwy język
stolik a na nim słów międzyczas
chwytam się resztek tej poezji
co jest już tylko prozą życia