well-mannered_girl - blog

Uciekasz stąd
Nie rozwiązując supłów przeszłości
Zostawiasz je
By zaciskały się na sercach tych
Którym znikasz z horyzontu

Niewinne supełki
Nie zaciśnięte nawet tak mocno
By nie można ich było rozwiązać
Jednym słowem
I wyciągnięciem ręki

Lecz potrzebne są do tego ręce
Które je stworzyły
I proste zaklęcie
Prostujące międzyludzkie sznury

Przed czym uciekasz?
Ten czar nie splami Twego honoru
Bardziej niż Ty sam
Kiedy znudzony zawiązywałeś
Supełek
za
Supełkiem

Mój stary przyjacielu,
Moje ręce opętane roztargnieniem
Nie potrafią już
Parzyć porannej herbaty,
A przez gardło
Z trudem przechodzi
Licha imitacja śniadania.

Mój stary przyjacielu,
Nie myśl, że płaczę.
Po prostu moja twarz
Dawno zgubiła maskę uśmiechu.

Mój stary przyjacielu,
Nie rozpoznałbyś moich kroków,
Bo już nie brzmią,
Jakbym tańczyła z beztroską do pary.

Tylko jedno pozostało niezmienne
-Moja prosta bezsilność
I ani krzty żalu to świata.

Oprócz tego,
Że chcę byś uwierzył,
Że nie jestem złudzeniem,
Że mogę być czymś takim,
Jak zgubione wspomnienie,
Że bardzo dobrze cię znam,
Chociaż ty mnie wcale,
Że jestem prawie niczym,
(Co przyznaję z żalem)
Że wznosiłeś do Boga
O mnie prośby gorące,
Że przychodząc do ciebie
Wszystkie myśli ci zmącę,
Po czym wyciszę pragnienia,
Oprócz tego, że zwą mnie Końcem
Nie mam nic do powiedzenia.

Piszę do ciebie wieczorną porą
Nie czując ulgi ani zmęczenia
Dajesz mi siłę by przetrwać bagno
By nie uciekać w sen

Usta mam ściśnięte, suche
Oczy wąskie bezsennością
Umysł jak kwiat mi się otwiera
-jakże bezbronny!

Łza samotna po policzku spływa
Zagubiona, sama nie wie czemu ani skąd
Bo puste oczy na pewno jej nie znają

W cichych szumach
W świecie bez celu
Tylko ja i ty.

Biegiem po kątach,
Ciemnych pustych kątach
Szarego Umysłu.
Myśli kłaniają się,
Witają niemym "dzień dobry".

Wzniosłość setnej sekundy
Odradza się w mej głowie.
Jak uschnięte nasionko
Skropione wreszcie deszczem
-Zwiastunem powodzi.

Modlę się,
Bym i ja
-W bezmiarze brudu
W jakim żyję-
Mogła się odrodzić.

Nie chcę być kamieniem
Potrącanym przez wędrowca
I nie chcę być słońcem.
Chcę być nasionkiem.
By deszcz był mą siłą,
A życie drogą do przejścia.

Drzwi w zielonym murze,
Zniszczone, odrapane,
Przy nich są róże,
A za nimi - nieznane.
Ciekawscy rozbójnicy
Chcieli je wyłamać,
Lecz strażnika tajemnicy
Nie da się okłamać.
Siedzę koło drzwi
I oglądam ich próby.
Ciekawe - gdy się ściemni,
Przychodzą całe tłumy.
Siedzę tam wśród róż,
Siedzę całe dni,
Bo tylko ja mam klucz
Do tych zamkniętych drzwi.
Siedzę cichutko i patrzę,
Ściskam mój skarb w dłoni
I przyglądam się zawsze
Tej naiwnej pogoni,
Potrzebie poznania tego,
Co do nas nie należy.
Lecz nikt nie zobaczy niczego,
Póki w to nie uwierzy.
A ja siedzę tam wśród róż,
Siedzę całe dni,
Bo tylko ja mam klucz
Do tych zamkniętych drzwi.
Może spotkam kogoś takiego,
Kto, całkiem jak ja,
Nie będzie chciał wszystkiego
Ani mieć, ani znać,
Kto będzie zawsze zdolny
Cieszyć się tylko tym,
Że nie jest samotny,
A zawsze pełen sił,
Że wystarczy mu mur
I kwitnące róże,
Będzie za mnie siedział tu
I trzymał jak najdłużej
Klucz do tajemnicy,
Której nie chce poznać,
Kto prawdy nie wykrzyczy,
A klucza złym nie odda.
Lecz póki co siedzę tu całe dni,
Siedzę tu wśród róż,
Bo do zamkniętych drzwi
Tylko ja mam klucz.
Nie boję się niczego
I nic mnie nie zamroczy.
Nie mam nic swojego
Oprócz tych dni i nocy,
Kiedy siedzę tu wśród róż,
Siedzę całe dni
I tylko ja mam klucz
Do tych zamkniętych drzwi.