Klonowanie

Wspomnienia ze szkoły średniej - czasy odległe ale prawdziwe i kiedyś realne.
Mam zamiar opisać Wam historię, która przytrafiła się mi onegdaj w Cieszynie.
Niech przywołam ją, już widzę jak wybiegają wspomnienia na dotknięcie dłoni, już czuje zapach tamtego lata.............

Języka niemieckiego uczył nas Stary Profesor.
Mógł co prawda już dawno przejść na zasłużoną emeryturę, lecz praca w szkole na pół etatu pozwalała zarobić parę groszy więcej, co przy stawkach proponowanych przez Państwo nie było bez znaczenia.
Stary Profesor był lingwistą w pełnym tego słowa znaczeniu.
Potrafił zmieniać konwersację i bez trudu przechodzić z języka Goethego na angielski, francuski, hiszpański, węgierski, rosyjski, czeski, języki skandynawskie, a nawet był osłuchany - jak twierdził-w języku jidisz.
Te wszystkie języki jak również statystyka stały się pasją Starego Profesora.
Była to miłość wielka i głęboka i dlatego też nikogo nie dziwiło, iż Stary Profesor starał zarazić się ją nas uczniów Technikum Mechanizacji Rolnictwa.
Cóż z tego, skoro nie języki były nam w tym czasie w głowach.
Uwaga klasy koncentrowała się raczej na strzelaniu do siebie z plasteliny, której złowrogie kule nie ominęły także Starego Profesora, i na podrywaniu dziewczyn z Technikum Ochrony Roślin.
I tak mijał czas, monotonnie bowiem lekcje były do siebie łudząco podobne.
Każda z nich zaczynała się bowiem od zapytania Starego Profesora:
-Co było na ostatniej lekcji?
i tu padała zdecydowana odpowiedz:
-Die reise nach Oberhoff
Stary Profesor kręcił wtedy z niedowierzaniem głową.
Dziwne mówił- tak jakbym już to kiedyś przerabiał, ale cóż więc pora na Eine party.
I tak znajdowaliśmy w czytance Eine party tak wiele wątków i treści, że można byłoby nimi obdzielić całą mądrą księgę W poszukiwaniu straconego czasu.
Pewnego wiosennego dnia zaobserwowaliśmy, że Stary Profesor prowadzi swój drugi, dyskretny dzienniczek z ocenami. Było to nawet wytłumaczalne w przypadku, gdyby dziennik wpadł w niepowołane ręce albo się gdzieś przypadkowo zawieruszył.
Był to jednak dzienniczek na tyle osobliwy, że o ile klasa liczyła 30 osób, to w kajeciku Starego profesora figurowało uczniów co najmniej o 10 więcej.
I tak Zoczek rozmnożył się, był również Zioćkiem, Żukiem i Zwakiem. W dyskretnych aluzjach dotyczących sprawdzianu można było natomiast przeczytać, że niejaki Warzecha odpisuje nie tylko od nieistniejącego Strzechy, ale i siedzącego ławkę wcześniej Kluza, który pod wpływem jakiegoś dziwnego zjawiska fizycznego rozbił się na atomy i zaczął również występować pod nazwiskami Kucz i Klisz.
Starego Profesora do tego stopnia zbulwersował fakt odpisywania sprawdzianu Zoczka od Zioćka, nie mówiąc już o Żuku i Żwaku, a także siedzącego przed nim Kluza w towarzystwie Klisza i Kucza, że nazwał tą prowokację aferą czterech i stwierdził, że poruszy ten problem na szerszym forum w pokoju nauczycielskim.
Mijały dni.
Było coraz cieplej, słońce rozleniwiało nas.
Nikomu się nic nie chciało, każdy tylko siedział i myślał o wakacjach.
Każdy ale nie Zoczek
Nadszedł w końcu czas wystawiania ocen.
Stary Profesor żmudnie sumował oceny i wyciągał z nich nie tylko średnią arytmetyczną, ale także medianę i dominantę. Gdy był już przy odchyleniach standartowych, Zoczek bardzo rzeczowo się go zapytał:
-Panie Profesorze a jakie oceny ma Zoczek?
-3 i 2-odpowiedział Stary Profesor
-Przepraszam a Ziociek?- kontynuował Zoczek
-2 i 2-konkludował Stary Profesor
-A Żuk?- ripostował uparty Zoczek
-3i3-informował Stary Profesor
-Wobec tego ja jestem Żuk-spuentował rozmowę Zoczek.

Afera czterech gnębiła jednak Starego Profesora nadal. Nosił ją w sobie jak zadrę. A że była ona całkiem pokażnych rozmiarów, zdołaliśmy się przekonać dwa tygodnie póżniej.
Lekcja zaczęła się standartowo od przejścia do Eine party
Niestrudzony jednak w swym szaleńczym wręcz dociekaniu prawdy absolutnej Zoczek, znając pasje statystyczne Starego Profesora, zapytał:
-A w której klasie sprawdzian najlepiej wyszedł?
Cisza
Zoczek był jednak uparty
-A w której klasie sprawdzian najlepiej wyszedł?
Nic poza Eine party
Ludzie przecież on nic nie słyszy-zauważył Zoczek - krzyknijmy sobie na trzy, cztery w której klasie on najlepiej wyszedł
Klasa się przebudziła.
Wśród czerwcowego słońca dał się słyszeć wspólny doniosły głos:
-A w której klasie sprawdzian najlepiej wyszedł?
W tym momencie padła nieoczekiwana odpowiedz:
-Że co?, a tak sprawę tych czterech poruszyłem na konferencji.

Oczywiście nie tylko Stary Profesor robił furorę, jak wiele można napisać o nie mówiącym w żadnym znanym języku Piekarze, który mimo tej drobnej wady uczył.
Ale nie muszę chyba nikogo przekonywać, że jest to temat na zupełnie już inną historię.