"PODEJRZANA 3" - Odsłona pierwsza - 1a

UWAGA !!! OD WIOSNY 2008 publikowany tu - w odcinkach - tekst ma swoją wersję papierową. Chętnych do jej posiadania proszę o kontakt e-mailowy pod: ewkakar8@wp.pl

Odsłona pierwsza –
PODEJRZANE POCHODZENIE

Pierwszego powodu do bycia podejrzaną dostarczył jej, raczej nieświadomie i jeszcze przed jej narodzinami, własny ojciec. Pewnie zupełnie nie myślał o tym, co będą w przyszłości przeżywać jego potencjalne dzieci, jeśli Polak ożeni się z kobietą, która jest w trzech czwartych Rosjanką, a w jednej czwartej Gruzinką (to ostatnie okazało się akurat najmniejszym kłopotem – wszak żaden „normalny człowiek” na ogół i tak nie wie, „z czym to się je”) i zdecyduje się, choć tak naprawdę trudno mówić o decyzji, jeśli ktoś nie miał innego wyboru i nie brał pod uwagę innego wariantu, zamieszkać z rodziną w Polsce:

a.
RUSKA

Jest wrzesień 1967 roku. Siedmioletnia Karolina z dwu lub trzytygodniowym opóźnieniem spowodowanym nie tylko świeżo przebytym kokluszem, ale o tym dużo później, przekracza próg jednej z warszawskich szkół podstawowych. Po krótkim i dosyć dla niej stresującym oczekiwaniu w gabinecie dyrektora, wraz z ojcem i dopiero poznaną wychowawczynią przechodzi do klasy. Choć z natury jest dziewczynką dosyć śmiałą, teraz czuje się nieswojo. Oni wszyscy już się przecież znają. Na szczęście z pomocą przychodzi nauczycielka. Pyta dzieci, które z nich chce siedzieć z Karoliną. Z drugiej ławki w rzędzie pod oknem zgłasza się ciemnowłosa dziewczynka. Basia jest uczesana w przewiązane jasnymi szerokimi kokardami „mysie ogonki” i okazuje się być sąsiadką Karoli, kimś z tego samego bloku. Obie dziewczynki znają się już trochę, bywało, że wcześniej bawiły się razem na podwórku. W późniejszych latach (a będzie ich aż 12) nie będą za sobą przepadać, ale na razie jeszcze o tym nie wiedzą. Karolina myśli tylko: „nareszcie ktoś znajomy” i z wdzięcznością siada obok nowej/starej koleżanki.
Lekcje mijają bardzo szybko, a Karolina z każdą chwilą coraz bardziej czuje się jak u siebie. Coraz częściej unosi w górę dwa palce próbując odpowiedzieć na pytania, często skutecznie i prawidłowo. Jest fajnie. W Karolinie zaczyna kiełkować uczucie bycia akceptowaną. Tym bardziej, że pytania nauczycielki są dla niej bardzo proste, „Tata zadaje przecież dużo trudniejsze zagadki”.
Pod koniec ostatniej lekcji nauczycielka pyta Karolinę, czy mogłaby powiedzieć, gdzie i kiedy się urodziła oraz gdzie mieszka i, ewentualnie, jak się nazywają i gdzie pracują rodzice. Pani Z. – bo tak nazywa się wychowawczyni – musi przecież wpisać te wszystkie dane do dziennika, a nie miała wcześniej po temu okazji. Dziewczynka bez kłopotu podaje wszystkie swoje oraz rodzinne personalia i z satysfakcją zauważa zdumienie na twarzy nauczycielki. Pani Z. wyraźnie nie dowierza, że informacje podane przez tak małe dziecko mogą być aż tak dokładne. Ze wszystkich podanych przez Karolinę danych uwagę „siły pedagogicznej” skupia jej miejsce urodzenia. Dziecko powiedziało mianowicie, że urodziło się w Leningradzie. Ponieważ ktoś urodzony właśnie tam trafia się w klasie po raz pierwszy, „siła” czuje się zobowiązana wyjaśnić krótko reszcie zdziwionych pierwszoklasistów, gdzie leży Leningrad.
Przed samym dzwonkiem zwiastującym koniec lekcji w tym pierwszym w życiu Karoliny dniu w szkole, dziewczynka słyszy za plecami konspiracyjny szept któregoś z kolegów: „to Ruska”. Robi się jej przykro, nic z tego nie rozumie, przecież odpowiedzi na wszystkie pytania stawiane przez „naszą panią”, również te z zakresu literatury polskiej – naturalnie na poziomie dziecięcym – znała lepiej niż jej nowi koledzy. Poza tym tata jest przecież Polakiem... Dziecku kręcą się łzy w oczach, ale nie, nie rozpłacze się. Od teraz już zapamięta i to na zawsze, że jest inna, że jest Ruska. Minie jednak sporo czasu, nim dotrze do niej, że jest obarczana osobistą odpowiedzialnością za zbrodnie Lenina, Stalina i Berii, a szczególnie za komunizm w Polsce i 17 września 1939 roku. Z czasem nauczy się, w geście samoobrony i dla równowagi, przypisywać sobie także splendor wynikający z talentu na przykład Puszkina i Dostojewskiego. A póki co, jest tylko lekko przestraszonym dzieckiem w granatowej spódniczce w białe groszki i ma zaledwie siedem lat.