Piotr Knasiecki - blog

A jednak stało się...Otwarłem tę butelkę.Korek wydał ten charakterystyczny dźwięk, który pewnie pamiętasz.Szklanka o grubym dnie pomieściła dziesięć kostek lodu.Zalane złocistą cieczą wypłynęły jak spławiane rzeką drewno.Usiadłem na krawędzi łóżka.Rozrzucone bezwiednie ramiona.Włos barwiący poduszki w odcień dębowej kory...Prawa noga zgięta w kolanie.Na twarzy wymalowany sen, spokojny i głęboki.Nie powinno mnie tu być...Winienem natychmiast zerwać się i wyjść, pozostawiając Cię samą.Nie potrafię jednak.Zimny, aromatyczny płyn zwilża spierzchnięte wargi.Odstawiam szklankę.Na nocnym stoliku wygląda jak lampka do czytania.Ze złotym kloszem...Noc jest zimna, początek jesieni, spodziewany dopiero w październiku, przydarzył się już teraz...Ty jednak leżysz pod samym tylko prześcieradłem z jedwabiu i jedynie ono staje na drodze moim oczom.Różowa aureola prześwieca przez cienką materię okrywającą Twoją pierś.Prawie nie oddycham...Wyciągam rękę i zagarniam nią pustą przestrzeń.Dotykam Cię pozornie tylko, nie chcąc zbudzić.To jednak wciąż za mało...Wiem już, że się nie powstrzymam.Wiem że głód okaże się zwycięzcą w boju, który z nim toczę.To tylko kwestia czasu...Zanim stopnieje lód, ja Ciebie posiądę.Choćbyś przedtem wydrapała mi oczy...Wezmę Ciebie jak brankę przytroczoną do tuhajbejowego siodła.Ale to ja będę krzyczał...Snując się po bezludnych stepach, dzicy wojownicy marzyli o pełnomlecznych kobietach, mówiących w nieznanym im języku.Obcując jedynie ze sobą nawzajem i z końmi, prześcigali się w okrucieństwie, by je posiąść.Miałbym tak i ja?Mam w sobie tyle złej krwi?Nie... Cofam rozczapierzone palce.Wyjmuję nimi kostkę lodu ze szklanki.Unoszę ją nad Twoją piersią, odartą z prześcieradeł.Po pierwszej kropli już otwierasz oczy.Czytam z nich jak z książki.
Chcesz mnie...

Wpisz to w Google
Jeśli tam nie znajdziesz
To znaczy że to nie istnieje
Nie wpisuj słowa "Miłość"
Zasypie Cię
Lawina definicji
Będą sprzeczne

Anna nie miała mu tego za złe. Już nie. Odkąd rozmyślała częściej nieco o jego pracy. O tym, co niby zostawiał za sobą wracając do domu, co jednak w części przecież przynosił w zakamarkach przyodziewku, w porach skóry, we włosach. Gdy utartym już zwyczajem siadał w swojej izbie w towarzystwie kolejnej butelki, zamykała za nim drzwi i kryła się w przeciwległej części odludnego domostwa, w kuchni, w sypialni, w ostateczności w drewutni. Niekiedy zdarzało się to w soboty, niekiedy w piątki. Jeśli nie musiał wychodzić z domu, potrafił spędzić tak cały weekend.

Przecierał załzawione oczy. Lubił jazdę samochodem, twierdził niekiedy nawet, że urodził się na siedzeniu kierowcy, na chleb jednak za kierownica zarabiać raczej by nie mógł. Znużenie dopadało go już po kilku godzinach bezustannej jazdy i musiał, choćby pod pozorem tankowania, albo uzupełnienia płynu w spryskiwaczu przedniej szyby, zjeżdżać na stację paliw, by zaczerpnąć powietrza i wyprostować nogi. Pozory koniecznego tankowania stwarzał zresztą na własny użytek, jakby przed samym sobą trudno było mu się przyznać do słabnącej kondycji kierowcy.

„Otorbiłeś się jak wrzód na dwunastnicy. Zresztą sam oceń. Spójrz na siebie. Nie, nie w lustro! Na siebie. Na swoje życie. Na dotychczasowe, dość wątpliwe zresztą dokonania i nielicznych przyjaciół. Na pozyskanych dotąd wrogów, z których średnio zdolny chorąży z łatwością uformowałby całą dywizję piechoty. Na to, co do tej pory zgromadziłeś w pocie czoła, co tak na dobrą sprawę zaś ma jedynie wartość hałdy śmieci. Zobacz, jak skurczył się dla odmiany katalog tych przykazań, których jeszcze niekiedy przestrzegasz. Wystarczy tobie palców jednej dłoni, by je zliczyć. I nie chodzi mi o to, że nie pościsz w piątki. Od kolejnej cielęcej, pożartej w piątek giczy, świat nie ucierpi. Od tego, że bzyknąłeś żonę swojego wydawcy - też nie. To ostatnie, paradoksalnie, może ci nawet pomóc. Zauważyłeś pewnie, że nie ma ostatnio opóźnień w płaceniu tobie kolejnych zaliczek? Może to owoc podszeptów jego, jakże ciepło o tobie myślącej, małżonki? Wszystko to jednak nic nie znaczy. Ot, takie sobie drobne przewinienia, którymi ubarwiasz swoje dni powszednie. Jak każdy bez wyjątku prawie. Nic to. Problem pojawia się z chwilą, w której siadasz nad kolejną czystą kartką
i próbujesz coś z siebie samego zaczerpnąć. Jesteś taki bezradny… Wódka już nie pomaga. Co najwyżej umiesz po niej zaadresować swoje obrzydzenie. Do siebie samego.”

Niezdrowo żyję papierosy palę
I raczej pustej nie przechylam szklanki
Do pełni złego trzeba mi kochanki
Wtedy pomyślę o pierwszym zawale

Dopóki mogę wciąż z tą samą zasnąć
Sprawami serca nie zaprzątam głowy
Jakkolwiek pojąć znaczenie „sercowych”
Że mnie nie dręczą wyłuszczyłem jasno

Bezwstydne na niej fatałaszki
Wódka przykrywa dno kieliszka
Kieliszek w cenie całej flaszki
Znów chce mnie naciąć ta modliszka

Wie że nie pójdę z nią do łóżka
Więc stawiać mam kolejne drinki
Chipsy, krakersy i pralinki
Rozmyła make-up potu strużka

Jej mąż z połowu dziś nie wrócił
Zastawił pewnie łódź w lombardzie
Choć mnie się zdaje coraz bardziej
Że najzwyczajniej ją porzucił

Mizerny połów gdy dziurawe sieci
Rybak za burtę wyrzuca niedbały
Mizerną przyszłość wróży los niestały
I zaniedbanie w wychowaniu dzieci

Gdy więc spoglądam na pewną dzierlatkę
Głęboka troska bruździ moje czoło
Gdy świat ją porwie zataczając koło
Czy wspomni czasem ojca albo matkę?

Trzecią już dzisiaj sukienkę przymierza
Ja zaś choć z trudem kryję swą udrękę
Czy mnie na starość spotka los papieża
I mnie ta panna ucałuje w rękę?