Grell - blog

ten proces ciągle trwa,
choć wyrok zapadł dawno,
„przecież jestem niewinny”
- wciąż krzyczy podejrzany,

głosem naszych przodków,
naszych rodzin i dzieci,
wszystkiego co nasze
i wspólne dla nas wszystkich,

przedstawicieli ginącego gatunku,
niewinnie skazanych życiem,

na nieuchronną śmierć

chciałbym – napisać pozytywnie

o złocistych kwiatach w lecie
pod czysto-błękitnym niebem,
o zachwyconych ludziach
swym niezwykle krótkim życiem,

chciałbym – ale się nie da

patrząc na posiekane mózgi
małych uśmiechniętych dzieci,
których niewinnym marzeniem
jest tak spędzić ten dzień,

poświęcając się na ołtarzu
tej nowoczesnej świątyni,
sycąc marketingową papkę
podaną ręką globalizacji,

w ich ukochanym
Mc’donaldzie

niezrozumiale powikłani presją,
zagubieni w mrokach goryczy,
przestajemy zwracać uwagę,
że to oni przejmują pałeczkę
biorąc ją za swoje dzieło,

jesteśmy oto w tym miejscu,
kompletnie pozbawieni kontroli
beznadziejnie przejęci bytem,
który sami stworzyliśmy
w tym przeklętym akcie

podjęcia
decyzji

zależny od nas – ten dzień,
tak przynajmniej modnie jest myśleć,
całe życie – perfekcyjnym mechanizmem
jednak czasem płatającym nam figle,

tyle figli wkoło, że od jakiegoś czasu
wyjątki żłobią twardą skałę zasad,
pył pięknej monotonii wciąż przepada
starty naszą oszalałą egzystencją,

a my wciąż czyścimy kowadełko
licząc w duchu, że na coś się przyda,
wrócimy do gry o wysoką stawkę
o fajny plan-życia na tym naszym świecie,

dwa błyski w inteligenckiej niszy,
filozoficzne rozmowy na huśtawce,
często bez słów - w niemej intuicji,
dwa odmienne ciała - z jednym umysłem

lecz ich celem było wygrać
ale nie za wszelką cenę,
ciosy dobrze wymierzone
miały siłę argumentów,

walka dzisiaj jeszcze trwa
w sporach wciąż nie rozstrzygniętych
jednak dziś już żaden z nich,
nie chce umrzeć dla tej chwili

bo zwycięstwo nie jest tym,
o co obaj tak walczyli

To była okropna noc. Przewracałem się z boku na bok. Czułem, że nic z tego nie będzie. Zawalę ten referat. Kiedy udało mi się wreszcie zasnąć, zadzwonił budzik w telefonie. Wyłączyłem go. Renata leżała obok. Oddychała spokojnie. Niczym się nie przejmowała, cieszyła się spokojnym snem. Zacisnąłem powieki z całej siły. Chciałem spać. Za godzinę miałem wygłosić referat na konferencji dotyczącej nowych mediów w Polsce. Brali w niej udział medioznawcy z całego kraju, w tym kilka naprawdę zasłużonych osób. Ten referat był poważnym krokiem w mojej karierze naukowej. Schulz – mój promotor, obiecał mi publikację w jego monografii. Pozostało mi go tylko wygłosić. Albo aż tylko.
- Nie śpisz kochanie? – zapytała mnie Renata, moja żona – Powinieneś się już zbierać. Dzisiaj twój wielki dzień.
Niestety miała rację. Po nieprzespanej nocy byłem wycieńczony. Wiedziałem, że źle wypadnę na konferencji.
- Jeszcze chwilkę poleżę skarbie – odpowiedziałem jej – budzik zadzwoni jeszcze raz za piętnaście minut.
Renia wygrzebała się spod pościeli. Wspaniale wyglądała w tej żółtej koszulce.
- To ja też się zbieram – powiedziała ziewając – zrobisz śniadanie?
- Pewnie.

tuja wystająca
z drewnianej donicy,
to nawet ładna
roślina,
konsumujesz
kolejny produkt,
kawałek soczystego
kurczaka w chrupiącej
złocistej panierce,
przepijasz każdy kęs
jakąś
współczesną ambrozją,
cieszysz się światem,
w którym samo być
wystarczy by mieć to
co wszyscy inni,

otchłań prawdziwej,
uzdrawiającej
ciszy,
słyszysz ją?
te kłujące dźwięki,
wbijające się z coraz
większym
natężeniem,
wtapiamy się,
w jej głębię,
słysząc odwieczną
pieśń,
starszą niż człowiek,
niż wszechświat,
niż sam Bóg,

wielu uważa,
że cisza
nie ma
głosu,
są w błędzie,
nie zastanawiają
się nad tym,
zamykając oczy
zasypiają,
nie wsłuchują
się, nie znają
słów pieśni,