Menu główne
Jesteś tutaj
Drobne refleksje. /Powrót cyklu/
O refleksjach.
Rytuał rozpoczyna od wyjęcia papierosa z ostrożnie rozfoliowanej paczki. Następnie zamyka paczkę jedną ręką, drugą podaje swym ustom papierosa. Teraz obie sennie tańcząc z plastikową zapalniczką rozniecają ogień. I oto wydobywa się magia chwili. Ukryte w atomach suchego tytoniu wrażenia roztwarzają się w dymie. Dym zaś napływa do ciała. Delikatna, eteryczna istota zmysłów napełnia się doznaniami. Następuje niepojęta przemiana, wypływa z natury materii duch idei, który cicho dryfuje w świecie wrażeń i tworów nienamacalnej świadomości. Gdy rytuał zakończy się i ustąpi miejsca innym rytuałom, on ciągle pozostanie obojętny na intrygującą zagadkę tchnących w nim wzruszeń. Czy to tylko kombinacje gry na strunach nerwów? Może to jednak dar, intuicja i mit dualizmu świata materii i idei? Nawet jeśli przyjdzie mu podać dłoń filozofom, to pewnie szybko zorientuje się, że to gest zdradziecki i jedyną szansą na zachowanie twarzy będzie dołączenie do ich rzędu i zaintonowanie zdrowego i ironicznego śmiechu. Dreszcze przebiegają po plecach na myśl o tym, że nagle podnosi swój palec ku ustom i bezgłośnie wygwizduje prośbę o ciszę. Cóż zatem, co jest to wszystko warte, skąd wzięło się to okrutne brzemię niemocy, niewiedzy? Nikt nie powinien nawet ważyć się by odrzec to okrutne słowo, w którym ukryte jest paradoksalnie puste znaczenie. Po chwili ciszy nieśmiale rozbrzmiewa na nowo wesoły śmiech. I tak tylko możemy uratować swą biedną duszę przed tą przeklętą panterą próżni.
[Gdy Ziemia zostaje napełniona, nic nowego pod Słońcem]
- Blog
- Zaloguj się aby dodać komentarz.
Najnowsze prace
Najnowsze prace RSS
Najnowsze komentarze
- Staromodnie 5 lat 3 miesiące temu
- Pięknie opowiedziane 7 lat 8 miesięcy temu
- Subtelne póro 8 lat 8 miesięcy temu
- Temat 8 lat 8 miesięcy temu
- Popluję 8 lat 8 miesięcy temu
- Szukaj 9 lat 6 dni temu
- Pluj na to 9 lat 6 dni temu
- Ale 9 lat 2 miesiące temu
- świat 9 lat 2 miesiące temu
- Pełnia 9 lat 2 miesiące temu
Komentarze
Fajne :)
Fajne :) "Następnie zamyka paczkę jedną ręką, drugą podaje swym ustom papierosa." - rewelacyjne, plastyczne zdanie! Dwa zastrzeżenia na pierwszy rzut oka, natury czysto stylistycznej: "jedyną szansą na obronę honoru będzie dołączenie do ich rzędu i śmiać się zdrowo i ironicznie" - to "dołączenie" i "śmiać" jakoś mi zgrzytają, rzeczownik odczasownikowy i bezokolicznik tuż obok siebie, w tej samej funkcji składniowej. Ja bym "śmiać" zamieniła na "śmianie". I jeszcze: "Nikt nie powinien nawet ważyć się by odrzec to okrutne słowo, w którym podobnież ukryte jest to paradoksalnie puste znaczenie. " Przeformułowałabym to zdanie, żeby uniknąć powtórzenia zaimka "to". I może jeszcze zmieniłabym "podobnież" na jakieś częściej używane słowo. Piszesz ładnym, wyszukanym językiem, to jedno zdanie wydaje mi się jednak przesadnie wymyślne, właśnie poprzez archaiczność wspomnianego wyrazu. Pozdrawiam, emelly
PS: Musisz wybaczyć mi wymądrzanie, dzisiaj zostałam moderatorem i w związku z tym nadęłam się jak indyk ;p
Małgorzata Czachor
korekta
Dziękuję za uwagi, częściowo wykorzystałem i wprowadziłem dwie korekty.
:)
Cieszę się, że się przydały :))
Nie obrazisz się, jeśli pod spodem wkleję mały tekścik na podobny temat? Pod względem refleksyjności nie umywa się do Twojego, to po prostu fragment powieści, którą kiedyś zaczęłam pisać. Przypomniałam go sobie teraz. Przyjemność związana z zaciąganiem się była mi jeszcze niedawno dobrze znana ;)
„Zuzanna założyła nogę na nogę, po czym trzęsącymi się dłońmi sięgnęła do torebki po pudełko papierosów. Tym razem, a to za sprawą panującego w mieszkaniu półmroku, ich wygrzebanie zajęło jej trochę więcej czasu niż zwykle; wnętrze torebki przypominało ślepą czeluść, w której niemożliwością było ujrzenie czegokolwiek. Gdyby chociaż mogła opanować drżenie rąk... W końcu palce natrafiły na upragniony przedmiot. Wszystko to trwało jednak o chwilę za długo, o jedną, jedyną chwilę, wystarczającą niemniej, by oczy Zuzanny napełniły się łzami. Z trudem powstrzymując płacz, dumnym ruchem odrzuciła w tył głowę i wyprostowała plecy. Wykonawszy parę głębszych wdechów i wydechów, zapaliła papierosa i rozluźniła się, czując z rozkoszą, jak mdlący dym opada jej do płuc, po czym spokojną, choć gwałtowną falą rozlewa się po całym ciele, niczym zwinne macki przypływu żłobiące piasek wypełnia ręce, nogi, palce i – co najważniejsze – mózg, kojąc obolałe, skołatane nerwy. Po przyjściu do domu nie zdjęła płaszcza ani butów. Siedziała na krześle, łokieć oparła na stole, naprzeciw siebie miała drzwi wejściowe. Obok niej, na blacie już od miesiąca poniewierał się Finnegans Wake. Spojrzała na niego z niechęcią, otworzyła na chybił-trafił i mrużąc oczy, przeczytała: „Hork! Pedwar pempć fiufi trzy (to musi być) twelf.” Zamknęła książkę. Musiała w końcu przyznać, że ostatnimi czasy nawet literatura awangardowa zaczęła ją poważnie męczyć. Dla młodej poetki był to bolesny cios.”
Małgorzata Czachor