" PODEJRZANA 17" - Odsłona 12- ZAMIAST EPILOGU

UWAGA !!! OD WIOSNY 2008 publikowany tu - w odcinkach - tekst ma swoją wersję papierową. Chętnych do jej posiadania proszę o kontakt e-mailowy pod: ewkakar8@wp.pl

ZAMIAST EPILOGU I POSŁOWIA.
BARDZO PODEJRZANA O BRAK SOLIDARNOŚCI ZE SWOIM NIEPEŁNOSPRAWNYM ŚRODOWISKIEM, CZYLI:

a. List otwarty w obronie Kazimiery Szczuki lub apel o zdrowy rozsądek,
Warszawa, marzec 2006

(Poniższy list otwarty napisano wcześniej niż całą resztę poczynionych tu wyznań. Załączenie go zamiast epilogu wydało się autorce najlogiczniejszym podsumowaniem wszystkiego, co napisała we właśnie zakończonych historiach. List jako taki podpisały poza autorką, która jest twórczynią zarówno powyższego tekstu, jak i poniższego listu i dlatego uznała, że ma prawo wykorzystać go jako epilog do własnych przemyśleń, także cztery inne niepełnosprawne fizycznie, ale legitymujące się wyższym wykształceniem kobiety. Ponieważ jednak autorka nie miała możliwości uzyskania ich zgody na umieszczenie ich nazwisk pod tym listem, w sytuacji, gdy jest on traktowany jako część większej całości, zdecydowała, że tylko w tym „epilogowym” wariancie podpisze go wyłącznie własnym nazwiskiem).

My, grupa głęboko niepełnosprawnych ruchowo, wykształconych kobiet, zamieszkałych przede wszystkim w Warszawie (choć nie wyłącznie), sygnatariuszek tego listu, protestujemy przeciwko bezprzykładnej i zdecydowanie przesadnej nagonce medialnej na Kazimierę Szczukę. Chodzi o atak skierowany przeciwko Niej po udziale w programie Kuby Wojewódzkiego, w którym jakoby naśmiewała się z czyichś uczuć religijnych i złośliwie parodiowała osobę niepełnosprawną. Uważamy, że:
1. Kazimiera Szczuka nie obrażała niczyich uczuć religijnych, a żartowała najwyżej z pewnego szczególnego sposobu manifestowania tych uczuć, charakterystycznego jedynie dla niektórych osób wierzących w naszym kraju. Nas ten sposób okazywania emocji religijnych również śmieszy i naszym zdaniem mamy do tego prawo, oczywiście jeżeli przyjmiemy, że nie żyjemy w państwie wyznaniowym, a pewien duchowny zamieszkały w województwie kujawsko-pomorskim nie jest ojcem całego narodu, a nawet nie ojcem wszystkich katolików. Naszym z pewnością nie, bo gdyby tak mało być, to zdecydowanie wolimy pozostać duchowymi sierotami.
2. Co do złośliwego parodiowania osoby niepełnosprawnej, to w ogóle nie może być o nim mowy, skoro pani Kazimiera nie wiedziała, że mówi o takiej właśnie osobie i ani jedno jej słowo nie odnosiło się do niczyjej niepełnosprawności, co zresztą można prześledzić na piśmie, dzięki temu, że cały zapis inkryminowanej rozmowy opublikowała „Gazeta Wyborcza”.
3. Abstrahując całkowicie od tej konkretnej osoby niepełnosprawnej, której nie znamy, oświadczamy, a wiemy, o czym mówimy, że wśród osób niepełnosprawnych jest dokładnie tylu samo głupców, co w każdej innej grupie społecznej i sam fakt bycia niepełnosprawnym jako tak, nie czyni z nikogo nietykalnej hinduskiej świętej krowy, która z definicji nie może być przedmiotem krytyki czy żartów. Nas takie traktowanie osób niepełnosprawnych obraża, gdyż implikuje, że wszyscy jesteśmy niespełna rozumu. Nie mylić z osobami niepełnosprawnymi umysłowo.
4. Przy odrobinie życzliwości i dobrej woli omawianą opowieść pani Szczuki można wręcz potraktować jak nawrócenie niewiernego Tomasza, który będąc niedowiarkiem, zagubiony – jak w przypadku pani Szczuki – w środku lasu, bez noclegu, raptem zaczął się modlić (nieważne, czyim głosem, cóż, jeśli nawet głosem niepełnosprawnej dziewczyny) i wnet spełniło się, zrozumiał, co znaczy „głodnego nakarmić, spragnionego napoić” lub przyjąć go na nocleg. Ale na taką interpretację, jak widać i słychać, stać niestety nie wszystkich wierzących.
5. Na zakończenie apelujemy o zachowanie zdrowego rozsądku, odróżnianie czyjegokolwiek ewentualnego Kazi-Faństwa od kazirodztwa, a co za tym idzie, zaniechanie prób przyprawiania pani Szczuce, wbrew faktom, „gombrowiczowskiej gęby” kogoś, kto znęca się nad niepełnosprawnymi i drwi z czyichś uczuć religijnych.

Ewa Karbowska i cztery inne osoby

b NA MARGINESIE

Wszystkich, którzy po lekturze tego, co tu zostało napisane, mogli odnieść wrażenie, że autorka cały czas próbuje uprawiać apoteozę własnej osoby, spieszę uspokoić, że mają rację. Bo w zasadzie dlaczego miałaby tego nie robić? Wszak niemal wszędzie i zawsze czynili tak jacyś znacznie głupsi i podlejsi od niej. A dla uniknięcia nieporozumień podaję – za „Słownikiem języka polskiego” PWN – znaczenie słowa apoteoza: 1. «nadanie komuś lub czemuś cech godnych czci i uwielbienia, przedstawienie postaci, idei, wydarzenia w sposób idealizujący — zwykle w dziele literackim, plastycznym lub muzycznym; wyidealizowanie»
2. rel. «urzędowe uznanie człowieka za bóstwo, rozpowszechnione w starożytnej Grecji i w Rzymie (np. ubóstwienie herosów, cesarzy)»

c. Dla Kazi Sz.
(której fanką dotąd wcale nie byłam)

imię – jak z „Panien z Wilka”
innych zalet – też kilka,
a największą Jej cnotą –
twardość w walce z głupotą.