mnichpielgrzym - blog

Czy mam przyrównać Cię do dnia letniego? ,
Piękniejsza jesteś i bardziej łagodna,
Wiatr strząsa płatki pąka majowego,
Nazbyt krótki jest czas lata pogody,
Czasem żar zbytni w oku słońca błyszczy,
Lub swe złote lico w chmury chowa,
Szara mgła osnuła złoty krąg,
I piękno już mniej piękne się zdaje,
Nie zginie jednak, ginąc w zapomnieniu,
Twe wieczne lato, piękno twe przetrwa,
Ni w mroku nie pogrąży Cię czas,
Żyj tu w nieśmiertelnym rymie,
Póki wzrok ludzki a w piersi tchnienie,

"PRZEPRASZAM"

Trzymam się mocno na Twej linie zawieszony,
Tylko Twój, trzy metry nad ziemią uniesiony,
I słucham słów Twych, mową poruszony
Dźwięku wydobyć nie potrafię wzruszony,
Mówisz słowa te, tak mocno potrzebuję Cię.
Lecz odchodzisz i tak ogromnie ranisz mnie,
Poczekaj, tak bardzo, bardzo proszę Cię?
Mówisz przykro mi, a to tak bardzo boli mnie,
Nie myśl że mogłem tak nie czule odwrócić się,
Ogarnięty myśli nicością, to po prostu rzec?

Już za późno ,zbyt późno na przeprosiny, jest już za późno.
że mógłbym tak po prostu powiedzieć:
Za późno, jest już zbyt późno na przeprosiny.

Chciał bym jeszcze szansy tylko tej jednej jedynej od Ciebie,
Pogodzę się z upadkiem, przyjmę strzał, wezmę go od Ciebie
Dla Ciebie?
Potrzebuje Cię jak serce do życia potrzebuje swego życiodajnego uderzenia,
Ale przecież dobrze wiesz kim dla mnie jesteś , dobrze o tym wiesz.
yeah yeah
Kochałem Cię żarem płomiennie czerwonym- płonącym,
Teraz blednie jest smutnie niebieskim blado gasnącym.
A teraz to Ty mówisz :"przepraszam" niczym anioł,
Niebiosa zesłały myśl tą że, ich wysłannikiem jesteś TY.
Ale boję się że?

Jest już za późno na przeprosiny, po prostu już za późno.
Już wiem za późno na przeprosiny, po prostu za późno.
Woahooo woah

Jest już za późno na przeprosiny, po prostu za późno
Wiem, że jest już za późno na przeprosiny, po prostu za późno
Wiem, że jest już za późno na przeprosiny, yeah yeah
Wiem, że jest już za późno na przeprosiny, yeah

Trzymam się mocno na Twej linie zawieszony,
Tylko Twój, trzy metry nad ziemią uniesiony?

Tedy brylantem radości mieniący się anioł,
Napotkał zaśniedziałego ze smutku arcy anioła,
Podał dłoń,otrząsnął ,rozwinął skrzydła archanioła,

Ta niezłomna potęga która od niebios bram sięga,
Sprawiająca , że skorupa melancholii pęka,
Konwencji krytyki,widm śliskich się nie lęka,

Snem milczących bogów z chmur opatrzności opada,
Z gwiazd srebrzystych światłem na Ziemie lekko upada,
Uczuć zwycięstwo rychłe słodkim blaskiem zapowiada,

Ja słodko kocham, a Ty drwisz,
Ja gorzko płaczę, a Ty śpisz,
Ja kwaśno milczę, a Ty łżesz,
Ja słono cierpię, a Ty dalej kpisz,
Ja ostro krzyczę, a Ty dalej śnisz,
Ja łagodnie szeptam , a Ty dalej kłamiesz,

żywiołem mym ogień, a Twoim cynizm.

By znaleźć serce trzeba spojrzeć sercem w serce,
By spojrzeć w serce trzeba mieć w sercu serce,
By mieć serce trzeba kochać serce sercem,
By kochać sercem trzeba znaleźć serce.

Jak niezmiernie smutno mi Boże,
Bo w miłości lubym przestworze,
Przyoblekłeś w niezrozumienia potworze,
Głębszej prawdy cierpkie morze,

Płacząc rzewnie i z umysłem swym walcząc,
Myśli podniebnej nowy sens nadając,
Z czynami rzekomymi potykając się i padając,
Ciosami bezwzględnymi palące rany zadając,

Po co składać było górnolotne przyrzeczenia,
Skoro i tak serce jest z kamienia,
A początkiem końca były odległe marzenia,

Świat zakryty ohydną maską,
Podpierając się obłudy laską,
Nadaje kierunek życia blaskom,

Bogactwo człowieka,
Jak płynąca rzeka,
Z nurtem ucieka,

Wznieśmy się przeto nad wyżyn stany,
Wykrzyczmy by świat ten który nam zabrany,
przez okrutnych baronów w nicość zmazany,
Anieli sprawią z nicości wyrwany będzie nam oddany,

Stojąc na górze zwanej przeznaczeniem,
Wznieśmy ręce i jednym skinieniem,
Naznaczmy granice chroniące przed zapomnieniem,
Oddajmy IM co dla nas ludzkim ICH cieniem,

Ach żegnaj przecudny kwiecie,
Tam gdzie rosłeś w gęstym lesie,
Boru gęstą ścianą zasłaniając,

Sosna martwa swą pierś nadstawiając,
Ułudną tarczę nad Tobą rozpościerając,
Cóż więc dobrego Ci ta obrona przyniesie,

Czyż nie lepszą maską byłby świerk hebanowy,
Zaś przyjacielem anonimowym modrzew karmazynowy,
Rosła lilia zaś z nią coraz więcej sosny cienia,
Mrok duszy jej ognisty przyczyną omdlenia,

Umarł więc kwiat...nie ma wspomnienia.