Mateusz Ślażyński - blog

- Świat schodzi na psy.

      Po roku pracy za zatęchłą ladą nawet robot może mieć dość wycierania szklanek z brudu. To naprawdę wygląda tak, jakby syf był pierwszy i wokół niego utworzono niestabilną, tłukliwą otoczkę ze szkła. Odciski uświnionych paluchów są wszędzie, szkło niekoniecznie. A ja wam mówię, że to i tak gówno różnica, żadne filozoficzne bajdurzenie tu nie pomoże, bo po prostu burdel i tyle. Jacy klienci, taki lokal. A że klienci czasem wykształceni, a zawsze brudni, to chlew zawsze straszny, a do tego czasem się w nim o pierdołach gada. Na przykład Staszek... Ale wolnego, nie lubię trudnych słów na trzeźwo używać. Postawcie więc chociaż piwko na zachętę. Panie kochanieńki! Duże lane!

Nie patrz na mnie tak jakbyś był
jednym z przegniłych związanych liści
wyczekujących próżno jesieni

Nie opadniesz cicho po trawersach wiatru
przeze mnie
nie przypominaj wiem
to boli wybacz
naprawdę bym chciał ale
nie patrz tak na mnie
wybacz
idą

Jest to wolne tłumaczenie starej śmiesznej piosenki The Cat Came Back autorstwa Harrego S. Millera. Więcej tutaj: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Cat_Came_Back . Polecam animację o tym samym tytule: http://www.youtube.com/watch?v=bETCusT5kNM

Stary zacny John ciężką ma dziś noc,
nie daje zasnąć mu przeklęty koci głos.
Już cały butów pułk podzielił rakiet los,
jak wiele wytrwać może maleńki żółty kot?

Lecz nie minął dzień, nie minęła noc,
gdy starego Johna znajomy budzi głos,
bezprawnie działający futrzaty śpiewny gbur,
co dumnie nosi głowę i łapką pieści mur.

Zarzucił stary John na siebie jakiś dres,
dwururkę zdjął ze ściany, by mękom zadać kres.
Zużytą amunicją wytrzebił byłby las,
niewielka jest to cena za ciszy krótki czas.

Lecz nie minął dzień, nie minęła noc,
gdy starego Johna znajomy budzi głos,
bezprawnie działający futrzaty śpiewny gbur,
co dumnie nosi głowę i łapką pieści mur.

Sprytny stary John wpadł na mądry plan,
pożyczył od sąsiada dziennikarskiego psa,
rasa krytykancka, co zdławi każdy śpiew,
sam dźwięk jego imienia artystom mrozi krew.

Lecz nie minął dzień, nie minęła noc,
gdy starego Johna znajomy budzi głos,

Rozbłysło i ptaki zagryzły róg płachty,
ściągają na zachód, bezczelnie przez głowę,
czerń odpływa z palców, tylko pomiędzy
najdrobniejszymi skryło się trochę,
tak jakby włókno z ciemnych skarpetek.

- Łazarzu wstań.

Lecz nie było drgnienia i tylko dreszczem
zdjęte powietrze uszło spomiędzy
warg oblubieńca:

- Magiczne słowo?

To był poeta - szepcze radośnie
płótno sunące po wyblakłym brzuchu.

tej pani, co w wersie wiersz mieści i jeszcze,
głosem bez stroju należytego, pytam,
dlaczego rozmowę traktuje jak kleszcze,
w które ofiary bez szans żadnych chwyta?

ja wiem, nietrudno tak unieść się dumą,
z rękawa sypać żartem cynicznym,
lecz dla mnie rozmowa to nie walka sumo,
a droga zbliżenia... merytoryczna

jak zgubię portfel, krzyczę: "Idioto!",
bo bez uwagi cóż mi po złocie?
wygraną w totka jest bez podatku,
gdy ktoś mi właśnie uwagę zwróci

przed grzybem co spalił osiedla i lasy
pod tarczę z betonu zawiodłem ja swoich
ja w roli mesjasza w zielonym habicie
gdy oni walczyli o życie

kłamstwa jak gołąb kolejnej arki
co płynie już leci przez próżnię nadętą
sprawiły że wielu schwytało się w sieci
w szalone święto
dorosłe dzieci
na żywot zgodziły się kreci

przed grzybem co zmroził równiny i serca
płaszcz ołowiany niewiele mógł schronić
gdy jedni spędzali na szachach czas wolny
tak inni pragnęli wciąż wojny

za resztki płacone wyśnioną walutą
piękna ma Gea dziwką została
każdy w tym piekle trzy miał marzenia
doczekać arki
coś do zjedzenia
i Biblię posłaną na przemiał

przed grzybem co zesłał na ziemię noc długą
ulec musiały chcąc nie chcąc złe stropy
to twórca budowli otworzył mi oczy
gdy jego już gasły bez mocy

prawdziwą arkę przehandlowano
jeden za wszystkich wybrał tę drogę
gdy inni się ćwiczą w chodzeniu po linie
by wejść móc na arkę
on bawi się świnia
gdy Gea upada i ginie

po grzybie co złączył nadzieje w huk kroków
pod tarczą z betonu zawiodłem ja swoich
choć rok tłumaczono jak zwiodłem ich kłamstwem
na mitu oddali się pastwę

głupcy próbują przeżyć śmierć w chłodni

Raz matematyk z okolic Tczewa
szukał formuły jak pójść do nieba.
Usłyszał głos Boży:
"Nie dzielić, a mnożyć!".
Został hipisem - robi, co trzeba.

Oli P. i Kropkowi

Zgrzyta róg o róg starej kamienicy,
jeden głowy ruch i stępiłby go mur.
Lecz jaki z tego zysk? Bracia nieszczęśnicy,
kto raz otrzymał rogi, ten nie odzyska kłów.
Biedny męski ród, tak łatwo się nabiera
na bukiet wonnych słów z jej jeszcze słodszych ust:
"Pluszowego kup mi, proszę, przyjaciela,
gdy będziesz w delegacji, zostanie mi choć puch".

Zapomną jednak dodać: "Gdy wrócisz ze wspomnianej,
to nie zdziw tylko się, gdy ujrzysz jak z nim śpię,
tak zbudowany jest i już ten nasz kobiecy świat,
że z pluszem rezonuje nie mniej mięciutka pierś".

Ofiarą padłem ja takowej machinacji,
pozwólcie, że pominę szczególny obraz ten.
Wystarczy, że w obronie męskiej reputacji,
krzyknąłem bardzo groźnie - zazwyczaj tylko klnę.
Zaś ona, bezwstydnica, jeszcze mnie skarciła:
"Czy mógłbyś być ciut ciszej - nie widzisz, że już śpię?".
Wraz z głosem jej niewinnym ma uleciała siła,
oklapły wszystkie członki, lecz nie przybywał sen.

A rano tylko rzekła: "Zazdrosny mój głuptasku,
ty wszystko wyolbrzymiasz, dlaczego dziwisz się?
Tak zbudowany jest i już, ten nasz kobiecy świat,
że z pluszem rezonuje nie mniej mięciutka pierś".