Mateusz Ślażyński - blog

W stawach rodzi się życie,
kijanki gubią ogony,
stare prząśniczki
wśród włókien mięśniowych
upijają się kwasem mlekowym.
Świat kładzie po sobie uszy,
a w każdym uchu ślimaczek,
na małej perkusji
odgrywa rytm prosty
oddechu, co rwie się i płacze.

Chcę zwlec spod biurka korzenie,
więc proszę Cię, dobry lesie,
okryj mnie korą,
bądź mi podporą,
w tej niegościnnej glebie.

Stepanianowi za Peele

gdy świt zdobyte już chce zdobyć
wspinając smużką się po udzie,
a dłoń na ciepłej piersi wsparta
drgnąć boi się, by nie obudzić,
on jeden wszystko widzi, słucha,
przez niego spływa nurt uroku,
i on jedyny, ciągle smutny,
i on jedyny, ciągle z boku

Z Limy pochodził liryk choleryk
co w rym ryk zaklinał męski i szczery
żył za marne grosze
i zwykłe “poproszę”
bo trudno jest wydać w Limie ryk.

ostatnie dni były złe
dosłownie ścięły mnie z nóg
nie tyle braknie sił
co nie wystarcza tchu
co nie wystarcza tchu

a przecież bywało lepiej
przecież nie było tak źle
im mniej pamiętam go
im mniej pamiętam go
tym piękniejszy jest dzień

dlatego sądzę że...
na każdym skrzyżowaniu winien mieszkać taki ktoś
kto niesie z sobą kurz i bród ubiegłych świąt
przy każdym kiosku stać powinien miły pan
by przypominał ból już zasklepionych ran

skąd taki nawyk w nas,
że co minęło raz
choćby jak zwykły sen
bez przerwy wracać chce
bez przerwy wracać chce

i jak wykonać krok wprzód
kiedy się patrzy wciąż wstecz
im więcej zdąży zgnić
im więcej zdąży zgnić
tym cenniejsza jest rzecz

dlatego sądzę że...
na każdym skrzyżowaniu winien mieszkać taki ktoś
kto niesie z sobą kurz i bród ubiegłych świąt
przy każdym kiosku stać powinien miły pan,
by przypominał ból już zasklepionych ran

wspomnienie smaku to nie smak
wspomnienie ciebie to nie ty
jak cię uchwycić mam
by znów nie powstał kłam
by znów nie powstał kłam

jak wszystkie leki czas
z ubocznych skutków drwi
im dłużej leczę się
im dłużej leczę się
tym mniej pamiętam dni

dlatego sądzę że...

na ulicy bez zmian - szeptały latarnie -
bruk lśni od wilgoci i od oczu kocich,
a moment pomiędzy opuszkiem a kostką
brzmi tak jak krople cieknące z ich wąsów

melduję posłusznie - rzekł nocny rozbójnik -
nie ma w tym domu światła ni świecy,
więc, razem z resztą nocnych motyli,
planujemy natychmiast lecieć na księżyc

dziś tylko półmrok - westchnęły cienie
(i rzeczywiście, jakby wyblakłe) -
żaden z nas nie chce być szary, zmęczony,
zmary, szęczony, zmarły, szarzony...

Szynkarz jąkała rodem z Muszynki
z szykiem sprzedawał w swym szynku szynki,
jak w słabej reklamie
wciąż krzyczał "Nie kłamię!",
pod ladą ćwiartując szyszynki.

        Kiedy nadchodzi kwiecień i świat cały tonie w zielonym wirze, ludzie zaczynają wariować. Pomijając nawet znany (i lubiany) przez wszystkich szał zmysłów i hormonów, coś niedobrego, jakieś złe trybiki zaczynają zaskakiwać w głowach poczciwych homo sapiens sapiens. Wystarczy wziąć pod lupę artystę, pijanego filozofa lub filozofującego pijaka – wszystko jest nie tak. Zaraz każdy gotów jest porzucić wygodne łóżko i zmarnować ciężko zapracowany urlop na wypad na łono matki natury i, co gorsza, twierdzić jakoby takowy powrót do stanu pierwotnego był jedyną drogą do szczęścia jednostki. Niejednokrotnie spotykałem się z taką postawą i zmuszony byłem interweniować na wzór Sokratesa:

- Ja jestem człowiek miastowy i nie bardzo się wyrozumiem na sprawach wiejskich, więc powiedz mi, kochany kolego... dlaczegóż to powrót do dżungli uważasz za tak pociągający?

On wtedy, nazwijmy go Syfonem, przedstawia wyraz twarzy bardzo zmieszany, lecz jeszcze nie wstrząśnięty i odpowiada bez zastanowienia:

- A cóż to za głupie pytanie!

Kiedy zaś naciskam bardziej, słyszę:

Boże,
jak trudno rozpocząć jest dzień,
gdy takie ciepłe masz dłonie,
na zimnym zakołdrzu
dreszcz budzi swym ostrzem,
co gładzi i marszczy me skronie.

Ja wiem,
powinienem dawno już puścić
opuszki twoje tak miękkie,
lecz palec serdeczny
wciąż zsyła mi szczęście
spod powiek zbierając piosenki.

Uszy
do góry, uszyję dziś hamak,
rozwieszę jak trampolinę,
gdzieś tuż za kciukiem
zawiążę na supeł
i usnę na chwiejnej pierzynie.